قطار جهان شمولي حقوق بشر بر ريل ويتگنشتاين: از زبان آرماني تا زبان پرابهام

The Train of Universality of Human Rights on the Railway of Wittgenstein (from an Ideal language to a vague one)

در طول تاريخ نظرورزي، جهان شمولي (حداقل برخي از) هنجارهاي اخلاقي، موجب برانگيختن ذهن فيلسوفان، متفكران و كنشگران سياسي بوده است. با فرض اين كه در مورد حقوق بشر مي توان از گونه اي تسري و تنفيذ به گستره همه بشريت سخن گفت و ممكن است از ايده «يك نظام حقوق بشر جهان شمول» به مثابه ايده اي غير متناقض– نه خالي از چالش- دفاع كرد؛ به دنبال آنيم اقتباسي از آنچه را در گسست آراي ويتگنشتاين در دو دوره حيات فلسفي اش دريافته ايم، يك بار با خوانشي كانتي از قرارداد محوري حقوق بشري– تا اين اقتباس در دستگاه تصويري زبان معنادار تلقي شود- و بار ديگر با رويكرد زبان ِ در حال شكل گيري و كاربرد (In Using)- تا در تنوع جوامع بشري بسته به زبان كاربردي آن باشد، نه در به پرسش كشيدن، بالعكس در دفاع از ايده اي حداقلي از جهان شمولي به كار گيريم؛ تلاش مي كنيم تا در تراكتاتوس با طرح «آنچه به سخن درنمي آيد» و در پژوهش هاي فلسفي با درانداختن ايده معنا در كاربرد، ظرفيت هاي معرفتي وي را در مدلل و توجيه اين فرض جستجو كنيم.

The universality of (at least some of) moral norms was being challenged by many thinkers، philosophers، religious reformists، and even the political actors. Assuming that universality of the contemporary human rights as a morally justified as well as consistent system، the main task of this article is to appraise Wittgenstein`s ideas، once with regard to a Kantian contractual reading of human rights and then with an “in using” language approach، of course، not to question Universality of Human rights، rather to support a kind of universality. Finally، we shall explore the potentiality of Wittgenstein‘s thoughts to entertain a rather soft version of universality of human rights by revisiting his Tractatus and proposing the idea of “meaning in use” in his Philosophical Investigations