مقايسه اثربخشي زوج درماني شناختي ـ رفتاري و زوج درماني مبتني بر پذيرش و تعهد بر صميميت زناشويي زوجين متعارض شهر اصفهان

A Comparison between the Effectiveness of Cognitive-Behavioral Couple Therapy and Acceptance and Commitment Couple Therapy on Conflicting Couple’s Marital Intimacy in Isfahan

هدف پژوهش، مقايسه اثربخشي زوج درماني شناختي ـ رفتاري (CBCT) و زوج درماني مبتني بر پذيرش و تعهد (ACT) بر صميميت زناشويي زوجين متعارض شهر اصفهان بود. در اين پژوهش از طرح شبه آزمايشي، پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. جامعه آماري، شامل كليه زوجين متعارض بودكه در سال 1395 به مراكز مشاوره شهر اصفهان مراجعه كرده بودند. روش نمونه گيري، از نوع داوطلبانه بود. 90 نفر (زن و شوهر)، در سه گروه قرار گرفتند. هر دو گروه آزمايش، دوازده جلسه درمان را يكبار در هفته به مدت 90 دقيقه دريافت كردند. ابزار پژوهش، پرسشنامه صميميت زوجين اوليا و همكاران (1388) بود. براي تجزيه و تحليل داده ها از نرم افزار SPSS و روش تحليل كوواريانس استفاده شد. نتايج نشان داد كه هر دو رويكرد زوج درماني، تغييرات معناداري در صميميت زناشويي در مرحله پس آزمون ايجاد كردند (P<0.05). همچنين نتايج آزمون تعقيبي بونفروني حاكي از آن بود كه بين ميزان اثربخشي دو رويكرد زوج درماني بر صميميت زناشويي تفاوت معنادار وجود ندارد. بر حسب نتايج حاصل از اين پژوهش، دو رويكرد زوج درماني، تغييرات معناداري در صميميت زناشويي ايجاد كردند و بين اثربخشي اين دو روش درماني تفاوت معناداري وجود نداشت. لذا نتيجه اين پژوهش، حمايتي تجربي براي هر دو درمان در جهت افزايش صميميت زناشويي فراهم مي كند

The purpose of this study was to compare the effectiveness of Cognitive-Behavioral Couple Therapy (CBCT) and acceptance and commitment couple therapy on conflicting couple’s marital intimacy in Isfahan. A quasi-experimental design with pretest, posttest and control group was used. The population included all conflicting couples who were referred to consultation centers in Isfahan. The sampling method was voluntary. 90 individuals (couples) were put into three groups (30 each) of cognitive-behavioral couple therapy, acceptance and commitment couple therapy and the control group. Both the two experimental groups received 12 ninety-minute sessions of therapy once a week. The study instrument was Couples’ Intimacy Questionnaire (Oliya et al.,2009). The results of covariance analysis revealed that cognitive-behavioral couple therapy and acceptance and commitment couple therapy made significant changes in the marital intimacy at the posttest stage (P<0.05). Further, the results of Bonferroni’s follow-up test implied that there is no significant difference between the degree of the effectiveness of cognitive-behavioral couple therapy and acceptance and commitment couple therapy on marital intimacy . According to the results, cognitive-behavioral couple therapy and acceptance and commitment couple therapy made significant changes in marital intimacy and there was no significant difference between the effectiveness of these two therapeutic methods. The results of this study provide experimental support for both therapies in order to increase marital intimacy.