ساخت اضافه در زبان فارسي از منظر دستور ساخت گلدبرگ

Ezafe Constructions in Persian Language from Goldberg’s Construction Grammar Perspective

دستور ساخت گلدبرگ يكي از رويكردهاي مطرح در زبان شناسي شناختي است كه در آن ساخت به عنوان واحد اصلي زبان قلمداد مي شود. مقاله حاضر در صدد است تا با تكيه بر مباني و اصول مطرح در اين دستوربه بررسي و تحليل انواع ساخت هاي اضافه در زبان فارسي بپردازد. از اين رهگذر، در مقاله حاضر اين دستور مبناي تحليل و مطالعه قرار گرفته است. سه هزار نمونه ساخت اضافه به طور تصادفي از ده شماره روزنامه جام جم استخراج شده و مورد بررسي قرار گرفته است. طبق نتايج، ساخت هاي اضافه به سه طبقه ملكي (شامل مالكيت، اضافي و تخصيصي)، توصيفي و نسبي تقسيم مي شوند و نسبت به عنوان معناي اصلي ساخت اضافه در نظر گرفته مي شود. پس از بررسي داده ها مشاهده شد كه ساخت هاي اضافه ملكي بالاترين بسامد را به خود اختصاص داده اند، پس از آن ساخت هاي اضافه توصيفي بسامد بالاتري داشته و سپس ساخت هاي اضافه نسبي كمترين بسامد را داشته اند. پس از تحليل نمونه ها، مفهوم «نسبت» به عنوان معناي ساختي در ساخت هاي اضافه تعيين شد و ساير مفاهيم (تخصيص، توصيف و غيره) بسطي از اين مفهوم لحاظ شد.

Goldberg’s Construction Grammar is a cognitive linguistics approach which has considered ‘Constructions’ as the basic units of language. The present study aimed to study Ezafe Constructions in Persian language from Goldberg’s Construction Grammar perspective. Therefore، this approach is regarded as the analysis framework of the study. A corpus of 3000 Ezafe constructions collected from 10 Jam-e-Jam magazines، have been selected to be analyzed. According to the results، Ezafe constructions are classified into three general classes namely possessive (including possession، addition and attribution)، descriptive and relative. “Relation” is considered as the basic sense of Ezafe Constructions. Furthermore، it has been shown that the possessive constructions are the most frequent Ezafe constructions، and descriptive and relative constructions are respectively less frequent.