مباني و مكانيزم همكاري هاي زيست محيطي ايران و همسايگان در حوزه آب هاي رودخانه اي مشترك

وجود رودخانه هاي متعدد و مشترك مرزي ميان ايران و همسايگان از يك سو و كاهش منابع آبي و آلودگي هاي آب از سوي ديگر، موجب اهميت اين آب ها در سطح بين المللي و زمينه تبديل آن به يكي از منابع اختلاف و تنش ميان كشورهاي ذي نفع در آينده را فراهم نموده است. حقوق بين الملل در دهه هاي اخير در كنار تلاش براي نظام مند نمودن بهره برداري از آب هاي مشترك بين المللي، درصدد تدوين اصول و قواعدي براي جلوگيري از كاهش آلودگي و محافظت از آب هاي بين المللي به عنوان بخشي از محيط زيست منظقه اي بوده است. تصويب كنوانسيون 1997 گامي مهم و اساسي در توسعه حقوق بين الملل محيط زيست معاصر به شمار آمده و بسياري از اصول حقوقي مطرح در حقوق بين الملل محيط زيست، از قبيل اصل «بهره برداري و استفاده منطقي و منصفانه از منابع»، اصل «ممنوع بودن وارد آوردن خسارت بر قلمرو سرزميني دولت ديگر» و اصل «همكاري بين المللي» تدوين و ارائه گرديده است. در نبود توافق هاي دوجانبه و چندجانبه به نظر مي رسد اين كنوانسيون چارچوب مناسبي براي همكاري ميان ايران و كشورهاي همسايه در زمينه حفاظت، مديريت و جلوگيري از آلودگي اين آب ها بر اساس نظريه مديريت مشترك در چارچوب رويكرد حقوقي به عنوان يكي از محورهاي همكاري زيست محيطي ميان ايران و همسايگان را فراهم نموده است.