نگرش اصلاح‌ طلبان مذهبي به حق بشر بر حاكميت: چالش‌ ها و واكنش‌ هاي نظري

Peace, Justice and Democracy in the Light of Good Governance

اصلاح‌ طلبان مذهبي بر اين باورند كه حق بشر بر حاكميت منافاتي با آموزه‌ هاي اسلامي ندارد. چرا كه از نگاه آنان خداوند انسان را بر سرنوشت خويش حاكم ساخته و انسان بر همين مبنا قادر به اعمال اين حق است. در عين حال اصلاح‌ طلبان اضافه كرده‌ اند كه اعمال حق انسان بر حاكميت بايد در چارچوب موازين ديني به انجام رسد. در برابر اين نگرش متجددين و اصل‌ گرايان موضع مخالفي گرفته‌ اند. متجددان ورود دين به عرصه حاكميت را مغاير با اصل برابري انسان‌ ها مي‌ دانند و اصل‌ گرايان اعتقاد به حق بشر بر حاكميت را در تعارض با حقوق الهي دانسته‌ اند. مواضع اين دو جريان فكري در واقع دو چالش نظري مهم در برابر نگرش اصلاح‌ طلبان است. بر همين اساس، پرسش اين مقاله ناظر بر ميزان استحكام نظري ديدگاه اصلاح‌ طلبان در برابر چالش‌ هاي نظري مذكور است. با لحاظ اين پرسش، مباني فكري اصلاح‌ طلبان با روش تفسير متون مورد بازخواني قرار گرفته است و حاصل كار تأييد اعتبار اين فرضيه است كه نگرش اصلاح‌ طلبان مذهبي نه تنها واجد توان تئوريك مورد نياز براي پاسخگويي به چالش‌ هاي مطروحه است، بلكه حتي در مقايسه با نگرش‌ هاي رقيب، از امتيازات تئوريك بيشتري برخوردار است.

The realization of good governance, while promoting justice through increased transparency, accountability and the rule of law and strengthening of democracy, can also be considered an important factor in the creation and promotion of a lasting peace. Also the participation of people in administration of matters based on the improvement of universal suffrage, reduction of discrimination in laws and regulations, the development of consultative mechanisms, the support for civil society organizations, preventing discrimination of citizens and compensation for previous deprivations, will be a major step forward in achieving good governance. This method of governance, through reducing the likelihood of conflict, limiting the intensity of clashes arising from it, creating further preparation for the adoption of peaceful means of dispute settlements as well as strengthening the sense of collective solidarity, can reduce the likelihood of resorting to violence in conflict resolution and increase the cooperation and interaction between individuals, groups and States; This is a decisive factor in creating and promoting peaceful coexistence and lasting peace at the national, regional and international levels.