تجديد نظر افلاطون در وجودشناسي و معرفت‌شناسي پيش از محاورات دوره مياني

Plato's Second Thoughts about Ontology and Epistemology before the Middle Period Dialogues

اين مقاله در جستجوي اثبات اين نكته است كه برخي از مباني و اصول معرفت‌شناختي و وجود‌شناختي افلاطون در فاصله ميان محاورات دوره اوليه و دوره مياني تغيير كرده است. هر چند اين نتيجه به نوعي به تقويت ديدگاه تحول‌گرايان در خصوص رابطه ميان محاورات اوليه و مياني مي‌انجامد، با توجه به اثبات اين تحول در وجودشناسي و معرفت شناسي افلاطون، ضمن بسط آن، به تحولي عميق‌تر از تحول مد نظر تحول‌گرايان اشاره مي‌كند. اين واقعيت كه وجودشناسي و معرفت‌شناسي دوقطبي و گسسته محاورات اوليه جاي خود را به وجودشناسي و معرفت‌شناسي سه‌بخشي و هم‌بسته در محاورات مياني‌مي‌دهد، نشانگر تحول ديدگاه افلاطون نسبت به مفاهيم وجود و معرفت است.

This article seeks to demonstrate that some of Plato's epistemological and ontological principles and foundations underwent some changes during the interval between the early and middle period dialogues. Although this conclusion may lead to the strengthening of the developmentalists' position as regards the relation between the early and middle period dialogues, this change in Plato's ontology and epistemology and expanding it, implies a more profound development that the one adhered to by developmentalists. The fact that bipolar and incoherent ontology and epistemology in the early period dialogues are replaced with tripartite and interdependent ontology and epistemology in middle period dialogues suggests that Plato's view regarding the concepts of being and knowledge has changed.