استنتاج بهترين تبيين و «ايراد گروه بد»

Inference to the Best Explanation and “the Bad Lot Objection”

مطابق با استنتاج بهترين تبيين (IBE)، فرضيه‌اي كه بهترين تبيين را براي دسته‌اي از پديده‌ها ارائه مي‌دهد، احتمالاً صادق است. وَن فِراسِن (1989) با استدلالي كه به «ايراد گروه بد» مشهور است، اين ادعا را به چالش كشيده ‌است. بر طبق اين اشكال، اين باور كه بهترين تبيين به احتمال بسيار تبييني صادق است مستلزم اين باور پيشيني‌است كه تبيين صادق به احتمال زياد در ميان تبيين‌هاي رقيبِ در دسترس (ارزيابي شده) جاي دارد؛ باوري كه هيچ دليلي براي آن نداريم. بسياري از فيلسوفان كوشيده‌اند تا نادرستي «ايراد گروه بد» را نشان دهند. از اين ميان، چهار استدلال كه آن‌ها را استدلال از طريق بيزگرايي، استدلال از طريق زوج متناقض، استدلال از طريق خود‌‌شكني و استدلال از طريق تمايز ميان ماده و صورت IBE مي‌ناميم از اهميت بسزايي برخوردارند (Niiniluoto, 2004) ;(Lipton, 1993); (Lipton, 1993) ;(Schupbach, 2013). در اين نوشتار با بررسي استدلال‌هاي ياد شده نشان مي‌دهيم كه سه استدلال نخست نادرستند و تنها استدلال از طريق تمايز ميان ماده و صورت IBE مي‌تواند كارساز باشد.

According to Inference to the Best Explanation (IBE), the hypothesis that provides the best explanation for a group of observed phenomena is probably true. One of the key objections against this line of thought is “the bad lot objection”. According to this objection, the idea that the best of available explanatory hypotheses will be more likely to be true presupposes that the truth is already more likely to be found among them. But we have no reason to believe it. The most prominent criticisms against this objection are argument from Bayesianism (Niiniluoto, 2004), argument from a pair of contradictories (Lipton, 1993), argument from self-destruction (Lipton, 1993) and argument from distinction between material content and form of IBE (Schupbach, 2013). In this paper, we evaluate these arguments and show that all the arguments but the last one misses the mark.