برساخت سينمايي جرم و مجرمان در فيلم هاي ايراني (سال هاي 1394 - 1380)

Cinematic Construction of Crime and Criminals in Iranian Films

هدف اين مقاله بررسي تصويري است كه سينماي ايران از مسئله جرم و مجرم شدن به دست مي دهد. سوال اصلي اين بوده است كه فيلم هاي سينمايي ايراني مسائل مربوط به جرم را چگونه بازنمايي كرده اند؟ اين پرسش در چارچوب نظريه بازنمايي مطرح و براساس آن، 57 فيلم اكران شده مابين سال هاي 1380 تا 1394 كه موضوع محوري آنها جرم و پيامدهاي آن بوده، به روش تحليل محتواي كمي مورد بررسي قرار گرفته است. فرض نظري پژوهش ما اين بوده است كه فيلم هاي سينمايي، نوعي شناخت و دانش عامه پسند درباره جرم در دسترس مخاطبان قرار مي دهند و درباره علل آنها نظرياتي را مطرح مي كنند. نتايج پژوهش حاضر، اين فرض را تاييد مي كند. فيلم هاي ايراني، هم اطلاعاتي زمينه اي همچون تركيب سني و جنسي، طبقه اجتماعي، وضعيت شغلي مجرمان ارائه مي كنند و هم اطلاعات مختلفي درباره روابط اجتماعي و خانوادگي آنها به دست مي دهند. همچنين فيلم هاي مورد بررسي، اغلب آسيب هاي اجتماعي مربوط به مجرمان و خانواده آنها را به تصوير كشيده و درباره آنها داستان سرايي كرده اند و كوشيده اند در خلال گفتار و روايت خود، از مجرم شدن شخصيت هاي خود تبيين به دست دهند.

The aim of this paper is the study of crime and criminal images in Iranian Cinema. The main question is that how Iranian films represent issues of crime and criminality. In this study، theoretical framework is representation theory، and analyzed based on 57 films. The films are produced in period between 1380 to 1394، and research method is quantitative content analysis. The hypothesis of this study is that films present a type of popular knowledge about crime and criminality to audiences. The findings supported this hypothesis، they show that Iranian films represent different information about criminals، age، gender، social class and family situation. Also، films usually display social problems related to criminals، and try to explain criminality in their discourses and narrations.