بررسي تطبيقي مدل خطر و مدل هاي سنتي براي پيش بيني ورشكستگي

Comparative Investigate of Hazard Model and traditional Models for Bankruptcy Predication

در سال هاي اخير اطلاعات حسابداري و بازار با هم تركيب و مدل هاي خطر براي پيش بيني درماندگي مالي ساخته شده اند؛ اما پژوهش هاي اندكي به بررسي اين مدل ها در محيط اقتصادي ايران پرداخته اند. لذا در اين پژوهش مقايسه اي بين قدرت پيش بيني ورشكستگي مدل خطر شام وي (2001) با مدل حسابداري پورحيدري و كوپائي (1389) و مدل ادعاي مشروط بارس و شام وي (2008) انجام شده است. اين پژوهش از نظر هدف بنيادي تجربي و از نظر روش از نوع همبستگي است. براي آزمون فرضيه هاي پژوهش با استفاده از حذف سامانمند تعداد 242 شركت كه شامل 2281 سال-شركت است، از بين شركت هاي غيرمالي بورس اوراق بهادار تهران از سال 1382 تا 1393 انتخاب شد. براي تجزيه و تحليل داده ها از تابع رگرسيون لاجيت و منحني مشخصه عملكرد سيستم استفاده شد. نتايج نشان مي دهد كه مدل خطر براي پيش بيني ورشكستگي در محيط اقتصادي ايران كاربرد دارد و از مدل هاي سنتي حسابداري پورحيدري و كوپائي حاجي (1389) و ادعاي مشروط بارس و شام وي (2008) دقت بيشتري دارد.

In recent years، market and accounting information have been combined and hazard models have been made to predict financial distress ​​، but few studies have examined these models in the Iran economic environment. Therefore، the prediction power of bankruptcy hazard model of Shumway (2001) is compared with the accounting model of Pourheydari and Koopaee Haji (2010) and the contingent claims model of Bharath and Shumway (2008) in this study. This study is fundamental- experimental based on the purpose and it is correlation based on the method. To test hypothesis of research with intentionally omitting selected 242 non- financial firms consist 2281 firm- year of the Tehran Stock Exchange between 2004 and 2015. For data analysis، logistic regression function and Receiver Operating Characteristic curve were used. The results show that the hazard model for the bankruptcy prediction in the Iran economic environment is usable and it is more accurate than the traditional accounting models Pourheydari and Koopayee Haji (2010) and contingent claims model of Bharath and Shumway (2008).