گذار از شكاكيت و ضرورت تفسير متافيزيكي از امر مطلق در فلسفۀ هگل

Refutation of Skepticism and Necessity of Metaphysical Interpretation of Absolute in Hegel’s Philosophy

هگل در فلسفۀ خويش مكرر از امر مطلق، روح مطلق و ايدۀ مطلق سخن مي‌گويد و از آن به بنيان وحدت هستي و معرفت و مفهوم و واقعيت ياد مي‌كند؛ اما سؤالي مهم در تفسير حقيقت اين امر شكل مي‌گيرد: آيا مقصود هگل از امر مطلق حقيقتي هستي‌شناسانه و بنياني براي تبيين واقعيت عيني است (تفسير متافيزيكي) يا آنكه اشارات او به امر مطلق، صرفاً تأكيد بر اطلاق خودانگيختگي سوژه در مواجهه با جهان خارج است (تفسير غيرمتافيزيكي)؟ اين مقاله با بيان نحوۀ تكوين جدايي هستي و معرفت در عصر جديد به روايت هگل و نيز بازخواني دوگانۀ شيء في‌نفسه و آگاهي در فلسفۀ كانت، نشان مي‌دهد كه هر يك از تفاسير شكل‌گرفته از فلسفۀ هگل، چه دريافتي از جهت‌گيري هگل به فلسفۀ كانت دارد. سپس با بررسي دقيق انتقادات هگل به فلسفۀ كانت، نشان داده مي‌شود كه امر مطلق براي هگل بنياني براي تبيين واقعيت عيني است. لذا بدون پذيرش تفسيري هستي‌شناسانه از امر مطلق، تبيين هگل نافرجام خواهد ماند.

Hegel has frequently used the notion of Absolute and its synonyms such as ‘absolute spirit’ and ‘absolute idea’ to refer to them as the foundations of the unity of being, knowledge, concept, and reality. But there are two main approaches in the interpretation of the absolute: Is absolute a metaphysical entity that describes the structure of reality (metaphysical interpretation) or is it the spontaneity of the subject (non-metaphysical interpretation)? By reviewing the formation of separation of being and knowledge (skepticism) in the modern age and the dichotomy of knowledge and thing in itself, this paper shows the conception of each interpretive approach about the reception of Hegel’s from Kant Philosophy. After careful examination of Hegel's criticism of Kant's philosophy, it is shown that Hegel's absolute is the foundation for explaining the objective reality. So without accepting the metaphysical interpretation, Hegel’s explanation will be unsuccessful.