اثر سايكوسل و كودهاي زيستي بر عملكرد كمي و كيفي، سرعت و طول دوره پر شدن دانه گندم در شرايط محدوديت آب

به منظور بررسي اثر سايكوسل و تلقيح بذر با ازتوباكتر و سودوموناس بر عملكرد كمي و كيفي، سرعت و طول دوره پر شدن دانه گندم تحت شرايط محدوديت آب، اين آزمايش به صورت فاكتوريل بر پايه طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در مزرعه پژوهشي دانشكده علوم كشاورزي دانشگاه محقق اردبيلي در سال زراعي 94-1393 اجرا شد. فاكتور اول شامل سطوح آبياري در سه سطح (آبياري كامل، آبياري تا 50% مرحله سنبله دهي و آبياري تا 50% مرحله چكمه زني به ترتيب معادل كد 45 و 59 زادوكس)، و فاكتور دوم شامل تلقيح بذر با كودهاي زيستي در چهار سطح (عدم تلقيح به عنوان شاهد، تلقيح با ازتوباكتر كروكوكوم استرين 5، سودوموناس پوتيدا استرين 186 و كاربرد همزمان ازتوباكتر و سودوموناس) و فاكتور سوم شامل محلول پاشي با سايكوسل در چهار سطح (عدم مصرف، 400، 800 و1200 ميلي گرم در ليتر سايكوسل) بود. نتايج نشان داد كه اثر محدوديت آبي، كودهاي زيستي و سايكوسل بر طول دوره پر شدن دانه (در سطح احتمال يك درصد) و عملكرد كمي (در سطح احتمال پنج درصد) و محتواي پروتئين (در سطح احتمال يك درصد) دانه معني دار گرديد. بيش ترين عملكرد دانه (3822 كيلوگرم در هكتار) از تركيب تيماري محلول پاشي 1200 ميلي گرم در ليتر سايكوسل، تلقيح بذر با ازتوباكتر و سودوموناس در شرايط آبياري كامل و كم ترين آن (1409.7 كيلوگرم بر هكتار) در شرايط قطع آبياري در مرحله چكمه زني مربوط به عدم محلول پاشي سايكوسل و عدم تلقيح بذر بود. اعمال قطع آبياري در مرحله چكمه زني موجب بيش ترين كاهش در اكثر صفات مرتبط با عملكرد و اجزاي عملكرد و حداكثر كارايي فتوشيميايي II در گندم شد.