بررسي اثر سطوح مختلف آبياري، نيتروژن و رقابت علف هاي هرز بر شاخصهاي رشد و عملكرد دانه ذرت (هيبريد 704 .SC)

اين آزمايش در سال 1393 به صورت كرت هاي دوبار خرد شده در قالب بلوك هاي كامل تصادفي در مزرعه شهيد سالمي اهواز در سه تكرار انجام گرديد. در اين آزمايش اثر سه سطح آبياري بعد از 60 (مطلوب)، 100 و 140 ميلي متر تبخير از تشتك تبخير و سه سطح نيتروژن خالص 120، 180 و 240 كيلوگرم در هكتار و دو سطح وجود و عدم وجود علف هاي هرز مورد مقايسه قرار گرفت. سطوح مختلف آبياري و نيتروژن به ترتيب در كرت هاي اصلي و كرت هاي فرعي و تيمار علف هاي هرز در كرت هاي فرعي فرعي قرار داشتند. نتايج نشان داد كه اثر سطوح مختلف آبياري بر شاخص سطح برگ، ماده خشك كل، سرعت رشد محصول، سرعت جذب خالص و عملكرد دانه ذرت معني دار بود. با افزايش مدت آبياري شاخص هاي رشد و عملكرد دانه كاهش يافت. تيمار 140 ميلي متر تبخير از تشتك تبخير منجر به كاهش شاخص سطح برگ و عملكرد دانه به ترتيب به ميزان 37.7 و 35.6 درصد در مقايسه با تيمار 60 ميلي متر تبخير از تشتك تبخير شد. افزايش سطح نيتروژن از 120 به 240 كيلوگرم در هكتار منجر به افزايش معني دار شاخص سطح برگ، ماده خشك كل، سرعت رشد محصول و عملكرد دانه ذرت به ترتيب به ميزان 9.6، 9.7، 14.4 و 13.6 درصد شد. همچنين شاخص سطح برگ، ماده خشك كل، سرعت رشد محصول و عملكرد دانه در شرايط حضور علف هرز در مقايسه با عدم حضور علف هرز به طور معني دار كاهش يافت. نتايج اين آزمايش نشان داد كه سطوح آبياري در مقايسه با نيتروژن و رقابت علف هرز عامل موثرتري بر شاخص هاي رشد و عملكرد دانه ذرت مي باشد. بنابراين، در مناطق با محدوديت منابع آب افزايش مصرف نيتروژن ضروري نمي باشد. به نظر مي رسد سطوح آبياري از طريق اثر بر شاخص سطح برگ، ساير شاخص هاي فيزيولوژيكي رشد را تحت تاثير قرار داده و در نهايت منجر به كاهش عملكرد ذرت مي شود.