نقد قرينه بودن سنت براي فهم قرآن

رابطه قرآن و سنت از مباحث مهم علوم قرآن است. بعضي در عين باطل دانستن نظريه قرآن بسندگي، معتقدند قرآن در بيان مراد خود كاستي ندارد و نيازمند غير، ازجمله سنت نيست. در مقابل، گروهي سنت را قرينه اي براي فهم قرآن و درك مراد آن دانسته اند. اينان راه نشان دادن، بيان جزئيات و مصاديق، جري و تطبيق و تاويلات معصومان را كه شان تعيين شده براي آنان از سوي خداوند است، تفسير خوانده اند. ناقدان اين نظر پرسيده اند كه اگر بنا بود قرآن نيازمند غير براي ارائه مراد خود باشد، متشابهات قرآن اولويت داشتند، ولي خداي متعال راه فهم متشابهات را رجوع به محكمات خود قرآن قرار داده، نه سنت. همچنين براساس سنت قطعي، قرآن حاكم بر سنت است و ميزان و معيار در صحت انتساب آن، پس چگونه نيازمند به سنت كه محكوم آن است، باشد؟ صاحب اين نظر به قرآن بسنده نمي كند و از جايگاه سنت در منظومه تعاليم اسلامي غافل نيست؛ زيرا قرآن به صراحت سخن پيامبر را وحي، يعني حجت خوانده است، ولي اين اعتقاد نه تنها دليل نيازمندي قرآن به سنت نيست، كه اثر عكس دارد. اين پژوهشِ تحليلي توصيفي با هدف نشان دادن قابل خدشه بودن نظريات ارائه شده در متون آموزشي در مورد تفسير قرآن انجام شده و تلاشش براين است كه اثبات كند آنچه در قرآن بيان نشده، طبق برنامه بوده و سنت در طول قرآن، ارائه كننده آن چيزي است كه قرآن بر عهده اش گذاشته است و تنها در صورت روشن بودن مرادات قرآن، سنت پشتوانه مشروعيت خواهد داشت.