تبيين مباني تصميم گيري مصلحت محور سازمان ها بر اساس قاعده «لاضرر»

در مكاتب مديريتي، تصميم گيري بر اساس گونه اي از مصلحت انديشي و به طريق عكس، همين مصلحت انديشي براي دوري از ضرر صورت مي گيرد. يكي از مشكلات در اين زمينه، نبود معنايي صحيح از «مصلحت» و «ضرر» در انديشه هاست. در مكاتب غربي مديريت، اين نكته برخاسته از نگرش مادي آنها به انسان، علم و هستي است. بدين روي، در سازمان ها، تصميماتي غيرمتناسب با حقيقت وجودي انسان گرفته مي شود كه هرچند ظاهراً خير دنيا را در پي دارد، اما اگر توجهي حقيقي به خلقت شود، روشن خواهد شد كه مصالح دنيوي انسان را در پي نخواهد داشت. اسلام برخلاف انديشه هاي غربي، انسان را داراي دو بعد مادي و معنوي مي داند. مصالح و ضرر او نيز در اين دو بعد معنا مي شود و تصميم گيري بايد ناظر به اين دو بعد باشد. اين مقاله با روش اجتهادي، درصدد توصيف تصميم گيري مطلوب از منظر اسلام است و تصميمي را مطلوب مي شمارد كه كاملاً با محوريت بعد معنوي انسان صورت گيرد؛ زيرا فقط در اين صورت است كه مصالح مادي انسان محقق خواهند شد.