كميت و كيفيت خشكه دار در مرحله مياني توالي جنگل هاي راش (Fagus orientalis Lipsky) (مطالعه موردي: جنگل خيرودكنار نوشهر)

امروزه خشكه دارها به عنوان يك بخش ساختاري و كاربردي بسيار مهم در جوامع جنگلي شناخته شد ه اند. درك نقش و پويايي خشكه دارها به منظور بهبود راهبردهاي مديريت جنگل در جنگل هاي مديريت شده و مديريت نشده بسيار حائز اهميت است. پژوهش پيش رو با هدف بررسي ويژگي هاي كمي و كيفي خشكه دارها در مرحله مياني توالي در توده هاي كمتردست خورده آميخته راش (Fagus orientalis Lipsky) انجام شد. پس از جنگل گردشي اوليه، سه قطعه نمونه يك هكتاري در پارسل 310 بخش گرازبن جنگل خيرودكنار نوشهر انتخاب شدند و آماربرداري صددرصد از ويژگي هاي خشكه دارها شامل قطر (≥ 7/5 سانتي متر)، ارتفاع و مشخصات كيفي (شامل شكل، درجه پوسيدگي و گونه) انجام شد. براساس نتايج پژوهش پيش رو، حجم خشكه دار در قطعات مورد بررسي 37/8 متر مكعب در هكتار اندازه گيري شد. ممرز با 64 درصد خشكه دار، بيشترين فراواني را در بين خشكه دارها به خود اختصاص داد. بيشترين درصد فراواني و حجم خشكه دارهاي انداز هگيري شده به ترتيب 74/7 درصد و 69/3 درصد مربوط به خشكه دارهاي افتاده بود. همچنين 52/1 درصد خشكه دارهاي اندازه گيري شده، در درجات پيشرفته پوسيدگي قرار داشتند. درنهايت بيشترين فراواني خشكه دارها در طبقه قطور ( 50 تا 75 سانتي متر) مشاهده شد.