بررسي مقايسه اي رابطه بين عوامل هوش معنوي با اضطراب و افسردگي در دانش آموزان مقطع متوسطه براساس زمينه تحصيلي

اين پژوهش با هدف بررسي رابطه بين عوامل هوش معنوي با اضطراب و افسردگي در دانش آموزان رشته «معارف و علوم اسلامي» و ساير رشته هاي تحصيلي انجام شده است. گروه نمونه شامل 38 دانش آموز رشته علوم و معارف اسلامي (كل جامعه) و 196 دانش آموز از رشته هاي گوناگون تحصيلي در پايه چهارم دبيرستان هاي شهرستان خرم آباد (ناحيه 2 آموزش و پرورش) بود كه به روش «نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي» انتخاب شدند. در اين پژوهش، از 3 پرسش نامه «هوش معنوي ناصري»، پرسش نامه «اضطراب بك» و پرسش نامه «افسردگي گلدبرگ» استفاده شد. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه اضطراب در هر دو گروه به طور معنا داري از طريق عامل شكيبايي (در هوش معنوي) قابل پيش بيني بود. همچنين افسردگي از طريق عامل شكيبايي و بخشش در گروه معارف و علوم اسلامي و از طريق عوامل شكيبايي و تجارب معنوي در ساير دانش آموزان قابل پيش بيني بود. اما عامل شكيبايي پيش بيني كننده بهتري بود. همچنين در گروه «معارف و علوم اسلامي» اين عوامل پيش بيني كننده هاي قوي تري بودند.