بررسي تطبيقي محدوديت هاي آزادي بيان در تلويزيون از منظر اسناد بين الملل حقوق بشر و حقوق موضوعه ايران

Comparative Study of the Limits of Freedom of Expression on Television from the Perspective of International Documents on Human Rights and Iran’s Legal System

بر اساس نگرش غايت محورانه انساني، آزادي بيان از مقتضيات استقلال فردي انسان به مثابه يك غايت بالذات است و محدودسازي آن را بايد در چارچوب استثناي ضروري تبيين كرد. در ساحت حقوق طبيعي نيز آزادي، حق طبيعي است و ايجاد هرگونه محدوديتي در تغاير بالذات با اين حق به شمار مي آيد. در عصر حاضر، بدون ترديد، تلويزيون به عنوان يكي از نيرومندترين ابزارهاي آزادي بيان، به خدمت گرفته مي شود. اما درعين حال، استفاده نابه­جا از اين دستگاه مي تواند باعث تعرض به حقوق عمومي و خصوصي شود. لذا ايجاد محدوديت براي فعاليت شبكه هاي تلويزيوني ضروري است. در همين راستا تمامي اسناد بين المللي حقوق بشر، محدوديت هايي را براي تلويزيون مقرر داشته اند. نظام حقوقي ايران نيز چنين محدوديت هايي را در نظر گرفته است كه برخي از آن ، با محدوديت هاي مقرر در اسناد بين الملل حقوق بشر، قابل انطباق است و برخي ديگر، مانند موازين و ضوابط اسلامي در هيچ سند بين المللي به عنوان محدوديت آزادي بيان يافت نمي شود. علاوه بر اين به نظر مي رسد تفاسير شوراي نگهبان بر اصول 44 و 175 قانون اساسي، نوعي محدوديت اضافه بر ابزارهاي آزادي بيان باشد. در نوشتار حاضر برآنيم كه با بررسي تطبيقي اسناد يادشده، محدوديت هاي شكلي و ماهوي آزادي بيان در صدا وسيماي ايران مورد واكاوي قرار گيرد.

According to the extremity-centered attitude of human, freedom of expression is a requirement for the individual independence of human being as an essential end, so the restrictions on which should be determined within the framework of the essential exception. Freedom stands in the realm of the natural rights and restricting it in any manner is against that essential right. In the current age, television can undoubtedly be utilized as one of the most powerful media in the service of freedom of expression. However, at the same time, mal-use of this device can offend both public and private rights. Therefore, restricting the domain of activities for the TV channels is essential. In this regard, the international documents of human rights have set restrictions for TV. The Iranian legal system considers some restrictions for this matter too, some of which are compatible with those prescribed in the international documents of human rights and some others such as the Islamic rules and standards cannot be found in any other international documents as the restrictions on freedom of expression. It seems that the Guardian Council's interpretations of Articles 44 and 175 of the constitution are a kind of additional constraint on the freedom of expression. In this paper, by conducting a comparative analysis on the said documents, we analyze the restricions on form and nature of the freedom of expression in the Islamic Republic of Iran’s Broadcasting Corporation