بررسي اثربخشي برنامه تربيت‌ بدني بر بهبود شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان كم‌توان‌ ذهني در دوره پيش‌ حرفه‌اي

Investigating the Effectiveness of Physical Education on the Social Competency of Students with Mental Disability in Pre-Professional Courses

زمينه: امروزه ضرورت پرداختن به شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان كم‌توان‌ذهني امري ضروري به نظر مي‌رسد. آموزش برنامه تربيت‌بدني در اين راستا در جهت ارتقاي شايستگي اجتماعي مي‌تواند نقشي موثر و مثبت ايفا كند. پژوهش حاضر به‌ منظور بررسي اثربخشي آموزش برنامه تربيت‌بدني بر بهبود شايستگي اجتماعي دانش‌آموزان كم‌توان‌ذهني اجرا شد. روش: روش پژوهش آزمايشي با طرح پيش‌آزمون - پس‌آزمون همراه با گروه گواه بود. تعداد 30 دانش‌آموز پسر كم‌توان‌ذهني 14 تا 18 ساله با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب ‌شدند. آزمودني‌ها به‌صورت تصادفي به 2 گروه 15 نفري تقسيم شدند (يك گروه آزمايش و يك گروه گواه). گروه آزمايش، برنامه تربيت‌بدني را در 9 جلسه دريافت كردند، درحالي‌كه به گروه گواه اين آموزش ارايه نشد. ابزار استفاده‌شده در اين پژوهش پرسش‌نامه شايستگي اجتماعي بود. اطلاعات جمع‌آوري‌شده با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيري تحليل شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه بعد از مداخله، ميانگين شايستگي اجتماعي گروه آزمايش به‌طور معناداري بيشتر از گروه گواه بود. همچنين آموزش برنامه تربيت‌ بدني بر همه خرده‌ مقياس‌هاي شايستگي اجتماعي (مهارت‌هاي شناختي، رفتاري، شايستگي هيجاني و آمايه انگيزشي) اثر مثبت و معناداري داشت. نتيجه‌گيري: برنامه تربيت‌ بدني باعث بهبود شايستگي اجتماعي در دانش‌آموزان كم‌توان‌ ذهني شد؛ بنابراين برنامه‌ريزي براي ارايه آموزش تربيت‌ بدني از اهميت ويژه‌اي برخوردار است.

Background: Today, attention to the social competency of students with mental disability is so necessary. Physical education is so effective in improving social competency. The study examines the effectiveness of teaching physical education program on improvement of the social competence of students with intellectual disabilities. Method: This study is a quasi-experimental study with pretest-posttest and control group. A total of 30 students intellectually disability 14 to 18 years old were selected by convenience sampling participated in this study. The subjects were divided randomly into two groups of 15 people (a test group and a control group). A questionnaire was used for social competence. The collected data were analyzed using multivariate analysis of covariance. Results: The results showed that the mean social competence experimental group was significantly higher than the control group. Physical education as well as training programs on all subscales of social competence (cognitive, behavioral, emotional and mental set competence, motivation) was a significant positive effect Conclusion: The physical education program improves the social competency in students with intellectual disability. Therefore, planning for physical education of the students is very important.