مروري بر الزامات طراحي مكانيكي ايمپلنت هاي دنداني

امروزه يكي از مهم ­ترين روش­هاي درمان جايگزيني دندان از دست رفته، استفاده از ايمپلنت است. با گسترش مطالعات و پژوهش­ها در راستاي شناخت خواص زيست­ مكانيكي دهان و دندان، اجزاي ايمپلنت تغييرات بسياري را از نظر هندسه ظاهري و ريزساختار به خود ديده اند. در مقاله حاضر، نخست ساختار ايمپلنت و ويژگي­هاي مكانيكي استخوان فك مورد بررسي قرار گرفته است. سپس پژوهش­هايي كه تأثير چگونگي طراحي اجزاي ايمپلنت­ را بر ماهيت بار انتقالي ايمپلنت بررسي كردند، مرور شده است. نتايج اين تحقيقات نشان مي­دهد كه بارگذاري فشاري، سبب تثبيت ايمپلنت در استخوان فك مي­گردد؛ بارگذاري كششي ايمپلنت را لق مي­كند و نيروي برشي شكست ايمپلنت را تسريع مي­نمايد. طراحي ناحيه كرست زاويه ­دار همراه با رزوه ­هاي مربعي، بار فشاري را به فصل مشترك ايمپلنت - استخوان انتقال مي­دهد. ايجاد سطوح زبر در اجزاي ايمپلنت، بهبود چسبندگي و اتصال آن را به استخوان درپي دارد. همچنين بايد از طراحي ايمپلنت­ هاي مخروطي اجتناب كرد. مطالعات نشان داده­ اند نوع بستن اباتمنت مي­ تواند در حد خستگي ايمپلنت مؤثر واقع باشد. ترجيحاً بستن بيروني آن به كرست ايمپلنت، نيروي شكست خستگي را افزايش مي­دهد. نانوايمپلنت‌ها محصولاتي نوظهورند كه مي­توانند با ساختار متخلخل­شان، مدول الاستيك و وزن ايمپلنت­ ها را بهينه كنند و استحكام فصل مشترك ايمپلنت - استخوان را افزايش دهند.