بررسي تفسيري آيات انحصار و شمول علم غيب پيامبران

An Exegetic Study of the Verses Dealing with the Expansion of Prophets` Knowledge of the Unseen

رسول و امام برگزيدگان خداي سبحان هستند و بايد از ويژگي‌هاي خاصي چون عصمت و علم برخوردار باشند. در قرآن، دو گروه از آيات در باره علم غيب است؛ بخشي از آن بر انحصار و بخشي بر شمول علم غيب نسبت به غير خدا دلالت دارد. بررسي اين آيات نشان مي‌دهد كه آيات دال بر انحصار علم غيب به خدا با آيات دال بر شمول علم غيب تعارضي ندارد، به‌طوري كه آيات شمول به اجمال، پيامبران الهي را آگاهان به غيب معرفي مي‌كند و بر آگاهي پيامبر از غيب گواهي مي‌دهد، اين آيات با يك عنوان كلي، علم به غيب را به آنان نسبت مي‌دهد يا علم به غيب را نسبت به موارد جزئي، اثبات مي‌كند. نفي آياتي كه بر نفي علم غيب از غير خدا دلالت دارد، مطلق نيست، بلكه نفي علم غيب ذاتي و استقلالي از غير خدا مي‌كند كه به قطع علم غيب ذاتي، از آن خدا است. اين نفي علم غيب، با علم بر حقايق عالم، به اذن الهي و افاضه حق نسبت به انبيا و امامان، منافات ندارد.

Messengers and Imams are regarded as Divinely chosen people and, therefore, of particularities like sinlessness and knowledge of the unseen. Quranic verses of the knowledge of the unseen are of two types: some denote the knowledge limitation to God and some denote its inclusion to all beings other than God. Studying the verses of two types show lack of disagreement in the field. the former refers to God`s independent knowledge of the unseen and the latter to prophet and Imam`s God-given partial knowledge of the unseen. It should be stated that those verses negating this knowledge of the beings other than God are not absolute; they negate independent knowledge of the unseen from creatures. Surely essential knowledge of the unseen belongs only to God. This negation does not disagree with prophet or Imams knowledge of the unseen permitted by God.