چكيده فارسي :
اگرچه گسترش مناسبات خارجي ايران در سده هاي اخير مستلزم روابط با تعداد فزاينده اي از كشورها بوده است، مطالعات در اين زمينه عملا به روابط ايران با قدرت هاي بزرگ محدود شده است و اين امر به مفهوم مغفول ماندن مناسبات تاريخي ايران با ساير كشورها است. مقاله حاضر به بررسي روابط ايران و دانمارك اختصاص دارد كه در سده هاي اخير در شمار قدرت هاي بزرگ غربي قرار نداشت؛ بدين منظور طبيعت، مراحل، وجوه، دامنه و نيز تحول اين مناسبات واكاوي مي شود. يافته هاي اين پژوهش دلالت بر آن دارد كه در روابط بين دو كشور، توجه علمي دانمارك به ايرانشناسي، بر ساير حوزه ها تقدم داشت. به رغم تمايل هر دو دولت ايران و دانمارك براي برقراري مناسبات دو جانبه سياسي - اقتصادي در اواسط سده 19 ميلادي، اين اقدام تا اتخاذ راهبرد تعامل با قدرت هاي درجه دوم غربي از سوي تهران و علاقمندي بخش خصوصي دانمارك به مشاركت در برنامه توسعه ايران در دهه 1930 به تعويق افتاد. مناسبات دو جانبه و مبتني بر منافع ملي ميان دو كشور با وجود نتايج سازنده براي طرفين، در مقابل سياست قدرت هاي بزرگ آسيب پذير بود و همين امر، آن را دستخوش فراز و نشيب هايي ناخواسته مي كرد. افزون آن كه در عصر پهلوي، به رغم تعلق هر دو دولت به اردوي غرب، محدوديت ظرفيت هاي دانمارك و نيز سياست هاي هر دو دولت مانع از گسترش متوازن و همه جانبه اين روابط گرديد.
چكيده لاتين :
In recent centuries Iran's foreign relations have developed to forge ties
with a growing numhcr of countries, however, the relevant studies
conducted in this regard have limited their scope and focus of research to the
relations with the great powers. As a result, historical relations with other
countries have not received proper attention. The current article has focused
on Iran's relations with Denmark, a country not in the rank of great power in
recent centuries. To that end, the article has investigated the nature, phases,
facets, domain and the developments in these relations. The findings of the
research implies that in mutual relations between the two countries Danish
scientific appeal towards Iran is of priority. Notwithstanding bilateral
interest, both on the part of Iran and Denmark, to open mutual political and
economic relations in the mid-19111 century, it was after the adoption of the
strategy for interaction with second-rate European powers hy Tehran, and
Denmark's private sector taking interest in Iran's development plan in
1930's that the relations between the two countries were established.
Bilateral relations based on national interests hetween the two countries has
yielded positive results, though, they have proven to be susceptible to the
policies pursued by great powers. Furthermore, during the reign of the
Pahlavi dynasty, despite being on the bloc during the Cold War, Denmark·s
limited capacities and the policies adopted by the two governments impeded
a balanced promotion of mutual relations in all fields of interest.
