استانداردسازي چگونه مي تواند از توليد و انتشار نوآوري هاي با صرفه حمايت كند؟

نوآوري باصرفه به عنوان نوع جديدي از نوآوري پديدار شده، كه خاستگاه آن كشورهاي درحال توسعه است و براساس نيازهاي فقيرترين بخش جامعه هدف گذاري مي شود، كه به اصطلاح قاعده ي هرم گفته مي شود. به طور خلاصه، به صورت ابزار و اهداف براي انجام كار بيشتر بااستفاده از منابع كمتر براي افراد بيشتري تعريف مي شود. اگرچه، اين مفهوم هنوز سهم كمي از ادبيات نوآوري را به خود اختصاص داده، ولي از رشدي سريع برخوردار است و حداقل به سه دليل زير، درخور توجهي ويژه است: ا.مطابق اصول صرفه جويي ، راه كارهايي ارائه مي شود كه با كمترين مصرف منابع طبيعي، كم ترين سرمايه و نيروي كار ماهر و با بهره رداري از منابع محلي فراوان، ارزان قيمت و يا اغلب دست دوم، همراه است و به كاهش فشار وارده بر منابع زميني كمك مي كند و نشان دهنده ي روشي از زندگي سازگارتر با محدوديت هاي جهاني منابع طبيعي است. ب.اينكه نماينده ي اكثريت قريب به اتفاق جمعيت بشري هستند و بيشترين پتانسيل رشد را دارند و نشان دهنده ي بازارهاي ضعيف است. همچنين، اين بازارها به هرگونه بهبودي در درآمد سرانه ي قشر ضعيف بسيار حساس هستند و مي توانند فرصت هاي بزرگي براي ارائه ي نوآوري هاي متناسب و راه كارهاي ارزان قيمت براي نيازهاي اساسي قشر ضعيف (و غني) فراهم آورد. ج.همچنين، در بسياري از موارد به عنوان رقيبِ راهكارهاي پيچيده تر و گران تر مي باشد كه در كشورهاي توسعه يافته ارائه شده است. اين رقابت همچنين مي تواند در بازارهاي خانگيِ اغلب نوآوران پيشرفته ي فناوري مشاهده شود و مي بايست درآمد سرانه را در كشورهاي توسعه يافته افزايش دهد كه احتمالاً در بهترين حالت، رشد بسيار كندي خواهد داشت و مصرف كنندگان به اين نوآوري هاي مقرون به صرفه بسيار علاقه مند خواهند بود. اصطلاح نوآوري معكوس ، نوآوري هايي را توصيف مي كند كه خاستگاه آن ها كشورهاي كمتر توسعه يافته است و به دنبال يافتن بازارهايي براي خود در كشورهاي توسعه يافته هستند.