جايگاه شاهنامه فردوسي در نخستين دهه پس از پيروزي انقلاب اسلامي

Shähnäme in the first decade after the Islamic Revolution

انس رابرت ياوس نظريّه پرداز آلماني معتقد بود كه تاريخِ يك شاهكار ادبي تنها تاريخ خلق آن نيست، بلكه بخش مهمّي از تاريخِ حيات آن متن وابسته به درجۀ مقبوليّت آن در سال هاي پس از آفرينش آن است. بيشك نگريستن از اين منظر به شاهكارهاي ادب فارسي، ميتواند فصلي تازه را در مطالعات تاريخ ادبيّات ايران باز نموده و منجر به پديد آمدن نسلي خواندتي تر از كتابهاي تاريخ ادبيّات در ايران گردد. در جستار حاضر و با بهره گيري از همين ديدگاه، بخشي از تاريخ شاهنامه در دهۀ نخست پس از پيروزي انقلاب اسلامي مورد بررسي قرار گرفته است. در اين تحقيق نشان خواهيم داد چگونه شاهنامه كه متني پر اهميّت و بازتابندة سياست ناسيوناليسم باستانگرا در عصر پهلوي بود، با پيروزي انقلاب اسلامي براي مدّتي جايگاه خود را از دست داد و مورد بي توجّهي قرار گرفت و چگونه پس از ده سال اين متن ادبي به اين دليل كه توانست آيينۀ بازتابندة ايدئولوژي حاكم بر ايران اسلاميِ پس از انقلاب باشد، مجدّداً مورد توجّه قرار گرفت. نيز خواهيم گفت كه چگونه برپايي گنگرة جهاني شاهنامه در سال 1369 و نامگذاري آن سال به نام سال فردوسي از سوي يونسكو، نويدگر آغاز دورهاي جديد در تاريخ حيات اين شاهكار ادبي در دوران معاصر شد

Kamal al-din Esfahani was one of the prominent Persian poets of the eleventh and twelfth century who has had a major influence in the development of the Persian poetry. Hussein Bahr al-Olumi published the first scholarly edition of Esfahani’s Diwan one the basis of a number of manuscripts forty years ago; however, recent discovery of Esfahani’s new manuscripts necessitates new edition of his Diwan. Through such new edition, a scholarly edited and more original text of Diwan can be realized for the literary community through obviation of shortcomings of the previous edition. After exemplifying a number of inauthentic additions and shortcomings of the previous edition of Esfahani’s Diwan and enunciating its justifications and observations for realization of a new edition, the present study makes emergence of new edition Esfahani’s Diwan incumbent. The topics of the present study are: lack of authentic records and reliance on defective records of Esfahani’s poems, vicarious affiliations of other poets' works to Esfahani, redundant repetition of Esfahani’s poems, poetic distortion, inaccurate poetic preferences and misrecognition of lexicology and phraseology. The research methodology of the study is categorized under documentary researches and is rendered through library facilities, data classification and content analysis. Kamal al-din Esfahani’s role in the Persian poetry and the incumbency of scholarly studies regarding his poetry materialize the significance of the present study. The ultimate conclusion of the study illustrates the necessity of new edition of Kamal al-din Esfahani’s Diwan.