هزينه رفاهي تورم در ايران با رويكرد مدل حداقل مربعات معمولي پويا

Welfare Cost of Inflation in Iran: A DOLS Approach

هدف اين مقاله بررسي هزينه رفاهي تورم در اقتصاد ايران با استفاده از مدل هاي پويا بود. افزايش در نرخ تورم منجر مي شود كه افراد مقدار مطلوب مانده حقيقي نگهداري شده خود را افزايش دهند كه اين امر هزينه معاملاتي را افزايش و منابع براي توليد كالاي مصرفي را كاهش مي دهد اين موضوع مي تواند به عنوان هزينه رفاهي تورم تحليل شود. براي اين منظور در اين مطالعه ابتدا به برآورد تابع تقاضاي پول پرداخته شد. برآورد هاي صورت گرفته بر اساس روش هم انباشتگي و مدل حداقل مربعات معمولي پويا (DOLS) بود. برآورد صورت گرفته براي معادله تقاضاي پول به منظور استخراج پارامترهاي كشش بهره اي و درآمد و پارامتر حساسيت تقاضاي پول به نرخ تورم در دو حالت ايستا و پويا صورت گرفت. نتايج برآورد نشان داد كه در مدل ايستا براي يك نرخ تورم 10 درصدي هزينه رفاهي تورم به صورت نسبتي از درآمد برابر با ۳۶/۵ و براي يك مدل پويا برابر با ۳۵/۴ بوده است. همچنين نتايج نشان دهنده اين بود كه سياست هاي بانك مركزي كه منجر به كاهش در نرخ تورم شده است به اندازه كافي منجر به كاهش در هزينه رفاهي تورم شده و اين ميزان را به سمت قاعده بهينه فريدمن سوق داده است.

The purpose of this paper is to study the welfare cost of inflation in Iranian economy by using dynamic models. An increase in inflation rate makes individuals to increase their desired level of real balance which in turn leads to an increase in the transaction cost and a decrease in the resources allocated to production of consumption goods. This issue can be analysed as the welfare cost of inflation. To reach that end، we first estimate the money demand function. The estimation is based on cointegration and dynamic least square model (DOLS). The estimation of money demand function is done with the aim of extracting parameters of income and productivity elasticity، parameter of money demand sensitivity to inflation. This estimation has been carried out by applying both static and dynamic models. In the static model، for an inflation rate of 10 percent، the welfare cost of inflation as a portion of income is 36.5 and for a dynamic model، it is 35.4. The results indicate that the central bank policies which have led to a reduction in the rate of inflation have had sufficiently reduced the welfare costs of inflation and this inflation rate is close to its Friedman-Rule value.