جهاني شدن و ضرورت آموزش عمومي در تربيت شهروند جهاني

Globalization and the Necessity of General Education in Global Citizenship Education

هدف پژوهش حاضر، مطالعه زمينه هاي تربيت شهروند جهاني در برنامه درسي درس هاي عمومي دانشگاهي ايران است. نوع تحقيق، كاربردي و با رويكرد كيفي از روش تحليل محتوا كيفي از نوع تحليل تماتيك (موضوعي) در دو سطح اسناد انتخابي و سرفصل هاي مصوب شوراي عالي انقلاب فرهنگي بهره برده است. ابزار جمع آوري اطلاعات، تحليل محتوا، فيش برداري و چك ليست بوده است. براي تفسير و تحليل داده ها از روش توصيفي- تحليلي استفاده شده است. بر اساس يافته هاي پژوهش، سطح مطالب مرتبط با جهاني شدن از بعد كيفي، از درسي نسبت به درس ديگر از شدت و ضعف قابل توجهي برخوردار است. آنچه مسلم است اينكه بيشتر مطالب مرتبط با مولفه هاي جهاني شدن، مطالبي هستند كه اغلب ارتباط غير مستقيم دارند و از وجوه ايجابي، سلبي و خنثي، مي توان ادعا كرد كه وجه خنثي بر ساير وجوه از سنگيني محسوسي برخوردار است. شماي به دست آمده پس از تحليل محتواي كيفي اسناد و سرفصل هاي دروس عمومي نشان مي دهد كه رويكرد موجود به تربيت شهروند جهاني در ايران تلفيقي از رويكردهاي آموزش سياسي، مدني، انتقال فرهنگي و رويكرد نئوليبرال است. از نكات مهم در تحليل اسناد، نبود تمايز بين جهاني شدن و بين المللي شدن است.

The purpose of this study is to study the areas of global citizenship education in the curriculum of general academic courses in Iran. It is an applied research with the qualitative approach has been utilized through qualitative content analysis methodology of thematic analysis at two levels of selective documents and chapters approved by the Supreme Council of the Cultural Revolution. Note taking and check list were used to collect information and data. Descriptive and analytical methods were used for data interpretation and analysis. According to the findings of the research، the level of the issues related to globalization from the qualitative aspect، from the lesson to the lesson، has a significant degree of severity and weakness. Content is often indirectly associated with globalization and has a neutral footing. The existing approach to educating a global citizen in Iran is a combination of approaches to political، civilian، cultural transfer and neo-liberal approach. There is no distinction between globalization and internationalization.