ارزيابي تطبيقي جايگاه زيس تمحيطي شهر تهران با 22 شهر آسيايي بر مبناي شاخص هاي رويكرد شهر سبز

Tehran’s Environmental Comparative Assessment Based on GreenCity Indicators (In Comparing with 22 Major Asian Cities)

سازمان حفاظت از محيط زيست در سال 1378 با برگزاري همايش شهر سبز به ارايه طرحي سبز اقدام نمود. مهم ترين دستاورد اين همايش تلاش براي ارايه تعريفي از شهر سبز مبتني بر استانداردهاي جهاني و تاييد شده توسط سازمان ملل متحد بود. با وجود ارايه اين تعريف و پس از گذشت بيش از ده سال، همچنان ارزيابي عملكردي بر مبناي شاخص هاي شهر سبز براي تهران صورت نگرفته است. اين پژوهش با هدف تعيين عملكرد زيست محيطي شهر تهران و سپس قياس آن با 22 شهر آسيايي كه به طور عمده پايتخت ها و يا مراكز مهم اقتصادي هستند، جايگاه زيست محيطي تهران را تعيين مي كند. بدين منظور اين ارزيابي از 29 شاخص كمي و كيفي شهر سبز، در هشت عرصه انرژي و دي اكسيدكربن، كاربري زمين و ساختمان، حمل ونقل، ضايعات، آب، فاضلاب، كيفيت هوا و حكمروايي زيست محيطي بهره مي گيرد. جايگاه عملكردي شهر تهران در ادامه و پيوند با طرح هاي مطالعاتي گروه پژوهشي EIU تعيين مي شود. روش تحقيق اين پژوهش شامل دو بخش كمي و كيفي است. در بخش كمي، ابتدا شاخص ها براي شهر تهران با استفاده از روش ضريب محدوديت رفع اختلاف مقياس و محاسبه شده، سپس جايگاه تهران با مقايسه شاخص هاي مشابه در 22 شهر آسيايي مشخص مي شود. بخش كيفي نيز به مرور توصيفي از سياست هاي موجود و در دست تدوين براي شهر تهران بسنده مي كند.يافته هاي كمي اين پژوهش نشان مي دهد كه شهر تهران با كسب امتياز 38 درصدي، ضعيف ترين درجه سبزي و يا عملكرد زيست محيطي را ميان 22 شهر آسيايي داراست. اين شهر در تمامي عرصه ها به جز عرصه ضايعات و حمل ونقل، عملكرد بسيار ضعيف تا ضعيفي را از خود نشان مي دهد. اين در حالي است كه رويه سياست گذاري ها نويدبخش روندي مثبت جهت حركت به سوي اهداف شهر سبز مي باشد.