نگرش‌سنجي از مديران و كاركنان نسبت به مناسب‌سازي شهري براي افراد داراي ناتواني در شهرداري شهر تهران سال 1393

Attitude Assessment of Managers and Staffs About Urban Modification for People With Disabilities in Municipality of Tehran City

هدف طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی در سال 2011 در حال حاضر 15درصد از جمعیت جهان، یعنی بیش از یك میلیارد نفر ناتوانی دارند. افراد دارای ناتوانی بزرگترین گروه افراد به حاشیه رانده شده در منطقه آسیا هستند. می‌توان با ایجاد بستری مناسب ازجمله مناسب‌سازی محیط شهری حضور افراد ناتوان را در اجتماع تسهیل بخشید. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی نگرش مدیران و كاركنان مناسب‌سازی شهری برای افراد دارای ناتوانی در شهرداری شهر تهران بوده است. روش بررسی در این مطالعه توصیفی‌تحلیلی كه با روش مقطعی انجام شد از پرسش‌نامه روا و پایاشده «ارزیابی نوع نگرش مدیران و كاركنان شهرداری تهران در ارتباط با مناسب‌سازی شهر برای افراد ناتوان» استفاده شد. جامعه آماری تمامی مدیران و كاركنانی بودند كه در سال 1393 در شهرداری شهر تهران و مناطق 22گانه در یكی از معاونت‌های معماری و شهرسازی، فنی و عمرانی، حمل‌ونقل و ترافیك و ستاد مناسب‌سازی مشغول به فعالیت بودند. پرسش‌نامه‌ها در اختیار 16 نفر از مدیران و كارشناسان شاغل در ستاد مناسب‌سازی شهرداری تهران گذاشته شد. 162 نفر نیز كه در یكی از معاونت‌ها مشغول به فعالیت بودند از طریق سرشماری برای شركت در پژوهش انتخاب شدند. در این مطالعه نگرش مدیران و كاركنان شاغل در شهرداری تهران نسبت به امر مناسب‌سازی محیط شهری برای افراد ناتوان در شهر تهران بررسی شد. برای تساوی واریانس‌ها از آزمون لون استفاده شد. برای مقایسه دو گروه از آزمون تی مستقل و آنالیز واریانس استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از نسخه 22 نرم‌افزار SPSS استفاده شد. یافته‌ها یافته‌های این پژوهش نشان داد نگرش 17 نفر (9/6 درصد) از مدیران و كاركنان در خصوص مناسب‌سازی شهری برای افراد ناتوان در سطح متوسط، 112 نفر (62/9 درصد) در سطح خوب و 49 نفر (27/5 درصد) در سطح خیلی‌خوب بود. میانگین نمره نگرش مدیران وكاركنان آشنا با معلولیت در زمینه مناسب‌سازی شهری بیشتر از میانگین نمره مدیران وكاركنان ناآشنا با معلولیت بود. میانگین نمره نگرش زنان بالاتر از مردان بود. همچنین میانگین نمره افراد با رده سنی 55 سال و بالاتر، كاركنان با مدرك كارشناسی ارشد و بالاتر و كسانی كه سابقه كار 12 تا 17 سال داشتند بالاتر از دیگران بود. در متغیر فردی جنسیت اختلاف معنادار بین دو جنس وجود نداشت (0/37=P). در متغیر فردی سِمَت بین دو گروه اختلافی وجود نداشت (0/37=P). در رابطه با متغیر فردی آشنایی با معلولیت اختلاف معنادار بین دو گروه وجود داشت (0/01=P). نوع نگرش مدیران و كاركنان آشنا با معلولیت در خصوص مناسب‌سازی شهری بهتر از عملكرد مدیران و كاركنانی بود كه آشنایی چندانی با معلولیت نداشتند. در رابطه با متغیر میزان تحصیلات اختلاف معناداری وجود داشت (0/001=P). به منظور مقایسه دوتایی از آزمون تعقیبی توكی استفاده شد. در نوع نگرش دو گروه فوق دیپلم و كارشناسی‌ارشد و بالاتر (0/002=P) و بین دو گروه كارشناسی و كارشناسی‌ارشد و بالاتر اختلاف معنادار دیده شد (0/004=P). مدیران و كاركنان دارای مدرك كارشناسی ارشد و بالاتر در مقایسه با مدیران و كاركنان دارای مدرك فوق دیپلم و كارشناسی نسبت به مقوله مناسب‌سازی شهری نگرش بهتری داشتند. نتیجه‌گیری به نظر می‌رسد به‌خدمت‌گرفتن افراد با مدارج تحصیلی بالا و مرتبط با امر مناسب‌سازی و همچنین آشنا با پدیده ناتوانی می‌تواند به انجام هر چه بهتر مقوله مناسب‌سازی در جامعه كمك كند. پیشنهاد می‌شود برای تدوین برنامه‌های مناسب‌سازی در جامعه از یافته‌های این پژوهش استفاده شود.

Objective According to a report published by the World Health Organization in 2011, 15% of the worldʹs population is disabled, which sums up to more than a billion people. People with disabilities comprise the largest group of people in Asia. Communities can facilitate the participation of people with disabilities in society by creating an atmosphere that is appropriate for them, an activity which involves the urban modification of the environment. Therefore, this study aimed at determining the attitude of managers and staff with respect to urban modification for people afflicted with disabilities in the municipality of Tehran city. Methods & Materials A cross-sectional, descriptive - analytic study that was conducted by cross - sectional method, that was used with the help of a valid and reliable questionnaire “Assessment of attitude of managers and staffs in about urban modification for people with disabilities”. The study population comprised all managers and staffs who were working with urban modification in the municipality of Tehran City. Questionnaires were distributed among 16 managers and experts working in the modification staff of the municipality of Tehran. A total of 162 people working in one of the deputies, were selected by census to participate in the study. This study measured attitude of mangers and staffs were working in the municipality of Tehran, towards urban modification for people with disabilities in Tehran city. The Levene test was used to determine for the equality of variances. To calculate whether there is a statistically significant difference between the means of the two groups, the independent t-test was used carried out. For a comparison between two groups and ANOVA was also used to compare between the groups. Data analyzed by using The findings were evaluated using Software SPSS22. Results The findings showed that the attitude of 17 (6.9%) mangers and staffs regarding urban modification for people with disabilities was at the intermediate level. The attitude of 112 persons (9.62%) was at high levels and that of 49 persons (27.5%) was at a very good level. The average score of attitudes of manager and staffs who were familiar with disabilities was higher than those who were unfamiliar with disabilities. In addition, the average attitude score of women was better than that of men. The mean score of the attitude of people aged 55 years and older, having a Masterʹs degree and above, and those having 12-17 years of work experience was higher than others. No significant difference was found between the groups with respect to gender (P=0.37) and responsibility (P=0.37). However, there was a significant difference between the two groups with respect to familiarity with disabilities (P=0.01) and education (P=0.001).  Conclusion This study showed that there is a significant difference in the attitude of managers and staff of municipality regarding urban modification. Recruiting people with higher educational qualifications and awareness or familiarity with the phenomenon of disability could help in the process of urban modification in the community. It is recommended to utilize the findings of this study to formulate urban modification programs across communities for the benefit of the disabled.