بررسي ارتباط مرگ با كلام و گفتمان پسامرگي در پست‌مدرنيسم در روايت‌هاي داستاني محمدرضا كاتب

A Study of the Connection between Death and Postmodernist Post-mortem Discourse in Mohammadreza Kateb’s Fictional Narratives

درون‌مايه مرگ يكي از موضوعات مهم براي بازنمايي در ادبيات جهان است. نوشتار پسامدرنيستي با شبيه‌سازي مرگ و مواجهه خواننده با دنياهاي متعدد و گذار از مرزهاي هستي‌شناسانه اين مضمون را به رويه و سطح روايت سوق داده و بر نقش غيرقابل‌انكار آن در شكل‌گيري قصه‌هاي بشري تاكيد ورزيده‌است. انديشمند پسامدرنيست برايان مك‌هيل، به ارتباط محتوايي مرگ و گفتمان در ادوار مختلف به‌ويژه در حوزه ادبيات پسامدرنيستي اشاره‌كرده‌است. در اين پژوهش با بازخواني روايت‌هاي داستاني محمدرضا كاتب به اين سوال مقدر پاسخ مي‌دهيم كه آيا انديشه پيوند ميان مرگ و كلام در متون داستاني محمدرضا كاتب به چشم مي‌خورد؟ و سپس در بازنمايي مضمون مرگ اين ارتباط با پسامدرنيسم محفوظ مانده‌است؟ در اين جستار تلاش شده‌است پيوند محتوايي مرگ با كلام و گفتار پسامرگي در پسامدرنيسم و تلازم و همبستگي محوري اين مضامين در روايت‌هاي داستاني اين داستان‌نويس معاصر نشان داده شود.

The theme of death is one of the most important subjects represented in world literature. By simulating death, confronting the readers with multiple worlds and crossing ontological borders, postmodernist writing has moved this theme to the surface of narratives and emphasized its undeniable role in the formation of human stories. Brian McHale, a scholar of postmodernism, has pointed out the thematic connection between death and discourse in different periods, especially in postmodernist literature. Rereading Mohammadreza Kateb’s fictional narratives, this study aims to deal with the following questions: is the above-mentioned connection detectable in Kateb’s narratives? And, in representing the theme of death, has this relationship to postmodernism been preserved? This paper is an attempt to demonstrate the thematic connection between death and post-mortem discourse in postmodernism, and the interdependence of these themes in the fictional narratives of this contemporary writer.