بررسي برخي خصوصيات مورفولوژيك سه گونه چمن در شرايط تنش خشكي

يكي از چالش هاي اصلي در مديريت چمن، محدوديت منابع آب جهت آبياري است.استفاده از گونه­ها و ارقام مقاوم به خشكي، مهم­ترين ابزار در كاهش ميزان آب مورد استفاده در زمين­هاي چمن­كاري شده است.اين پژوهش به­منظور بررسي برخي پاسخ­هاي مورفولوژيك شاخساره و ريشه چمن­هاي آگروپايرون دزرتوروم (Agropyron desertorum Fischer)، پوآ پراتنسيس (Poa pratensis L.) رقم«باريمپالا» و بروموس اينرميس (Bromus inermis Leyss) به قطع آبياري انجام شد. بذرهاي چمن در گلدان هاي استوانه ايي در فضاي آزاد كشت شدند و آبياري به نحوي انجام شد كه آب به آرامي از انتهاي زهكش گلدان خارج شود. پس از استقرار كامل گياهان، آبياري قطع شد تا بيشتر گياهان به حدود 80 درصد خشكيدگي برسند. پس از آن آبياري مجدد انجام شد. با قطع كامل آبياري به ترتيب چمن هاي بروموس اينرميس، پوآ پراتنسيس و آگروپايرون دزرتوروم به حدود 80 درصد خشكيدگي رسيدند. پس از انجام آبياري مجدد درصد خشكيدگي ابتدا در آگروپايرون دزرتوروم و سپس در پوآ پراتنسيس كاهش يافت و پس از مدتي مشابه گياهان شاهد شدند، هر چند آبياري مجدد اثري روي بروموس اينرميس نداشت و اين گونه چمن به خشكيدگي كامل رسيد. تنش خشكي ارتفاع رشد و ماده خشك حاصل از سربرداري را كاهش داد. ميزان اين كاهش در آگروپايرون دزرتوروم كم تر از دو گونه ديگر بود. كيفيت چمن نيز در اثر تنش خشكي كاهش يافت، اما كاهش كيفيت در آگروپايرون دزرتوروم كندتر از دو گونه ديگر بود. نتايج بررسي خصوصيات ريشه نشان داد كه آگروپايرون دزرتوروم در مقايسه با دو گونه ديگر چمن از طول و وزن خشك ريشه بيشتري برخوردار بود. بروموس اينرميس و پوآ پراتنسيس اختلاف معني­داري در اين دو صفت نداشتند. طول ريشه در گياهان با آبياري مناسب به طور معني­داري بيش از گياهان در معرض تنش خشكي بود. در آگروپايرون دزتوروم و پوآ پراتنسيس نسبت ريشه به شاخساره در گياهان تحت تنش بيش از گياهان با آبياري مناسب بود، درحالي­كه در بروموس اينرميس نسبت ريشه به شاخساره در اين دو تيمار اختلاف معني­داري را با يكديگر نشان نداد.