تبريز، شهر بدون گدا: مطالعه جامعه شناختي مواجهه شهروندان با پديده تكدي گري

Tabriz, a City without Beggars: A Sociological Study of Citizens’ Encounter with Beggary

مقاله حاضر با طرح اين پرسش كه چرا تبريز شهري بدون گداست، درصدد درك ديدگاه و كنش شهروندان تبريزي درباب پديده تكدي گري و ويژگي ها، تعامل‌ها و پيامدهاي ناشي از اين پديده است. روش تحقيق كيفي است و به طور خاص از نظريه زمينهاي براساس نمونه گيري هدفمند استفاده شده است. يافته‌ها درقالب مدل زمينه اي نهايي متشكل از دوازده مقوله تشريح شده اند كه عبارت اند از: فرهنگ كمك رساني، نهادينگي فرهنگ كار، بستر مناسب اقتصادي، اهميت شان اجتماعي، روحيه قوم گرايانه، حس مسيوليت پذيري، ناكارآمدي سازمان هاي رسمي/ حكومتي متولي پوشش دهي نيازمندان، نگرش منفي به گدايان، وجود نظام هاي حمايتي مردم نهاد و اعتماد مردم به آنها، كنش مقابله اي، رفع معضل تكدي و بهبودي محيط شهري. اين دوازده مقوله حول مقوله هسته «فرهنگ مقابله اي» شكل گرفته اند.

The present study raises this question that why Tabriz is a city without beggars? It is to find out an understanding of Tabrizi citizens’ views and reactions regarding beggary as well as conditions, interactions, and consequence of this phenomenon. The research employed a qualitative approach and specifically used grounded theory based on the purposive sampling method. Findings were explained in the form of a final grounded model including 12 components as follows: helping-each-other culture, institutionalization culture, appropriate economic contexts, importance of social status, ethnic spirit, sense of responsibility, inefficiency of formal/governmental organizations in charge of covering the poor, negative attitudes towards beggars, existence of supportive NGOs and public confidence in these organizations, coping action, solutions for the problem of begging, and improvement in the urban environment. These 12 components revolve around the central axis of “confrontation culture”.