مباني نقد و بازانديشي جامعه‌شناسي‌سياسي در انديشه ژاك رانسير؛ امر اجتماعي در عصر پساجهاني شدن

The Foundations of Criticizing and Rethinking the Political Sociology in Jacques Rancière’s Thought

اين نوشتار بر آن است تا زاويه اي از معناي متحول امر اجتماعي و اندركنش آن با امر سياسي را در دهه­ هاي متاخر، با تبيين مباني نقد و بازانديشي ژاك رانسير نسبت به جامعه شناسي سياسي مورد واكاوي قرار بدهد. پرسش كانوني نوشتار اين است كه جامعه شناسي (سياسي) در تفكر انتقادي رانسير چگونه و بر مبناي چه نشانگان، مباني، مقوله­ها و مولفه هايي مفصل بندي شده و چگونه در پي تحليل و بازنمايي امر واقع است؟ در پاسخ، اين فرضيه مقدماتي مطرح مي گردد كه جامعه شناسي (سياسي) در انديشه رانسير در سايه فهم خاص از مفهوم ضدجامعه شناسي، برپايه طرح و بازخواني انگاره هايي مانند رهايي، دموكراسي، پوليس، سياست، كهن سياست، زيبايي شناسي سياسي، سوژه سازي سياسي، امر محسوس و... و در ديالكتيك و اندركنش عموما سلبي با نظريه پردازاني همچون بورديو، در راستاي ساخت بندي و بازانديشي امر اجتماعي مفصل بندي مي شود. اين فهم از جامعه شناسي سياسي به دنبال گذار از معاني و خوانش هاي متعارف اين علم (سنتي، مدرن و حتي پسامدرن) و دادن عمق فلسفي و كنش گرانه بيشتر به آن است. اين سنت نوپديد، كه به وسيله كساني همچون رانسير نمايندگي مي شوند مي كوشد معناي امر اجتماعي در عصر پساجهاني شدن را صورت بندي مجدد نمايد.

This study is about to investigate a dimension of the evolving meaning and its interaction with the political in the last decade through explaining the bases of criticizing and rethinking Jacques Rancière toward political sociology. The focal question of this research is that how and on the base of which signs, bases, categories and factors has political sociology been articulated in Rancière’s critical thought and how it’s been about to analyze and represent the real? To answer this question, the primary hypothesis is presented that is “political sociology in Rancière’s thought, in the shade of a special understanding of the concept anti-sociology, is articulated towards the construction and rethinking of the social on the base of presenting and rereading some ideas like emancipation, democracy, police, politics, archi-politics, aesthetics, political subject-making, the sensible etc.; and, in a dialectic and interaction that is generally negative to theoreticians like Pierre Bourdieu”. This comprehension of political sociology is about to have a transition from the convenient meanings and interpretations of this science (traditional, modern and even postmodern) and giving it more philosophical and interactive depth. This newly emerged tradition, which has representatives as Rancière, tries to formulate the meaning of the social in the post-globalization era.