مباني رابطه انسان با طبيعت از ديدگاه مولوي

The Relation of Human to Nature in Mawlanaייs View

تعامل انسان با طبيعت، بخش عمده زيست انساني است كه به دليل آسيب‌هاي جدي در اين حوزه، نيازمند تجديدنظر و ارايه رويكردهاي موثري است كه اين تعامل را به شكلي پايدارتر و معنادار ترميم كند. يكي از اين رويكرد هاي موثر، نگرش عرفاني مولاناست كه بر جايگاه ويژه انسان در عالم و پيوند با آن تاكيد دارد. اين مقاله با بررسي مباني پيوند انسان با طبيعت در جهان بيني مولانا، به ترسيم الگويي پرداخته است كه بر اساس آن، انسان بايد طبيعت را در باطن، همانند خود تجلي اسما و صفات گوناگون الهي دانسته و در مقام خليفه الهي، نگهبان آن باشد. علاوه بر آن، عملكردهاي انساني در عالم، بازخوردهاي اجتناب‌ناپذيري را بر وي تحميل خواهد نمود و انسان بايد تلاش كند تا در حوزه عكس العمل، بازخوردهاي منفي را از بين ببرد. در نتيجه با درك درست جايگاه ويژه انسان و شناخت ويژگي هاي انسان و طبيعت، چگونگي ارتباط همدلانه وي با طبيعت از ديدگاه مولانا آشكار مي گردد.

Human interaction with nature is an important part of human life which due to the devastating effects of recent attitudes, needs to be seriously reviewed and to be provided with new approaches which can promote this interaction into a more sustainable and meaningful one. One of these effective approaches is Rumiʹs mystical view that emphasizes the special position of man in the universe and its link to humanity. Studying the principles of human interaction with nature according to Rumi’s world view, this article presents a pattern based on which, humans should consider the nature as the manifestation of God’s various names and attributes, and as the Caliph and his trustee, they should be the guardian of the universe. Additionally, human actions will impose inevitable reactions on him, among which humans must try to remove the negative ones. As a result, according to Rumi, understanding the special position of human beings in the world and recognizing the characteristics of humans and the nature, the empathic connection between man and nature will be revealed.