به سوي تعريفي تازه از ادبيات تطبيقي و نقد تطبيقي

با توجه به رويدادهايي كه در چند دهه اخير در حوزه ادبيات تطبيقي رخ داده است، نياز به تعريف تازه‌اي از ادبيات تطبيقي و نقد تطبيقي است. در اين مقاله، شاخصهاي جديدي را كه براي تعريف تازه ادبيات تطبيقي و رويكردها و روشهاي نقد تطبيقي (به ويژه رويكردهاي ميان‌رشته‌اي) بايد به آنها توجه شود، بر‌مي‌شماريم. به گمان نويسنده اين مقاله، تحليل و بازخواني مفهومهاي «ديگري»، «مرز» و «هويت» در شكل‌گيري شاخصهاي نو، بايسته است. با طرح نظريه ترجمه، نشانه‌شناسي، روايت‌شناسي، پسااستعماري (به ويژه نظريه مهاجرت) و نظريه فرهنگي، مطالعات تطبيقي نه تنها دچار تحول عظيمي در حوزه مطالعاتي خود شده، بلكه به دنبال آن روش‌شناسي تطبيقي نيز دگرگون شده است و چالش اصلي پيش روي ما، تبيين روش و رويكردهاي مطالعات تطبيقي براساس دگرگوني در تعريف مطالعات تطبيقي است. براساس اين نظريه‌ها، سه نظريه و روش‌شناسي معرفي خواهد شد و ادعا مي‌شود كه نظريه و روش بينامتني با تعريفهاي تازه ادبيات تطبيقي همخواني بيشتري دارد.