خودكارآمدي تحصيلي و ارتباط آن با متغيرهاي تحصيلي در دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي كرمانشاه: مطالعه مقطعي

سابقه و هدف: خودكارآمدي تحصيلي به عنوان قابليت درك فرد از توانايي هاي خود در انجام وظايف لازم براي رسيدن به اهداف تحصيلي تعريف شده است. دانشجويان داراي خودكارآمدي تحصيلي بالاتر، سازگاري تحصيلي بهتري دارند و راهبردهاي يادگيري سودمندتري را به كار مي‌برند. هدف از مطالعه حاضر تعيين خودكارآمدي تحصيلي و ارتباط آن با برخي متغيرهاي تحصيلي در ميان دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني كرمانشاه در سال 1395 بود. مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي در ميان 370 نفر از دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي درماني كرمانشاه در سال 1395 انجام شد. دانشجويان به روش نمونه گيري طبقه بندي تصادفي ساده و با احتمال متناسب با حجم انتخاب شدند و داده ها به وسيله پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي مك لري (McElroy)، به صورت خودگزارش دهي جمع آوري گرديد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS ويرايش 16 با بهره گيري از آزمون‌هاي همبستگي پيرسون، تي مستقل و آناليز رگرسيون خطي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: دامنه سن دانشجويان 18 تا 29 و ميانگين آن 05/3±90/22 سال بود. ميانگين نمره خودكارآمدي تحصيلي 10/53 با انحراف معيار 40/7 بود؛ دانشجويان 8/75 درصد از حداكثر نمره قابل اكتساب خودكارآمدي تحصيلي را كسب كردند. سن بالاتر، متاهل بودن، مقطع تحصيلي دكتري حرفه‌اي و عدم سكونت در خوابگاه پيش بيني كننده‌هاي معناداري براي خودكارآمدي تحصيلي بالاتر بودند. نتيجه گيري: به نظر مي‌رسد برنامه ريزي مداخلات موثر در زمينه ارتقاي خودكارآمدي تحصيلي بخصوص براي دانشجويان مقطع كارشناسي از ضرورت بالايي برخوردار باشد.