طراحي آموزشي و تفكر امكان گرا انگيزه تعالي و ساختن از حداقل ها

هنگامي كه از طراحي آموزشي سخن به ميان مي آيد، ناديده انگاشتن تفكر و نقش آن در طراحي مؤثر آموزشي غيرممكن و دور از منطق است. به ديگر معنا، طراحي آموزشي با هدف يادگيري، راهي جز پرداختن به تفكر و شيوه هاي آن ندارد. همان طور كه در پژوهش و مطالعه هاي گوناگون به بررسي سبك تفكر و پيشرفت تحصيلي و عمق يادگيري پرداخته شده و در آنها ارتباط مستقيم رابطه تفكر و يادگيري مورد تأكيد و تاييد قرار گرفته است. در چنين شرايطي، اين پرسش مطرح است كه آيا مي توان از معلماني كه با سبك هاي تفكر آشنايي ندارند يا براي طراحي آموزشي از مرتبط ترين و اثربخش ترين سبك تفكر بهره نمي گيرند، انتظار داشت زمينه ساز تفكر دانش آموزان باشند؟ آيا آن دسته از معدود معلماني كه با تسليم شرايط موجود خود در زمان نبود دسترسي احتمالي به برخي تجهيزات و منابع و يا رويارويي با ديگر محدوديتها، تنها راه پيش رويشان شكايت و يا نا اميدي، ناكارامدي و يا ناكامي است، موافق و متناسب با نوعي از تفكر اثرگذار رفتار مي كنند و در اين موقعيت آيا امكان اقدامات مؤثر آموزشي و تربيتي فراهم است؟ پاسخ به اين پرسش ها و نيز بررسي نوعي از تفكر كه به خلق موقعيت هاي آموزشي و تربيتي اثربخش منجر مي شود، محور نوشته پيش رو را تشكيل مي دهد.