الگوي رفتار نخبگان در دولت سيد محمد خاتمي

BEHAVIOR PATTERN OF ELITES IN THE GOVERNMENT OF KHATAMI

نخبگان براي توسعۀ اقتصادي و سياسي به‌عنوان كارگزار نظام سياسي انتخاب مي‌شوند و بايد قابليت لازم براي عمل‌گرايي و ارتقاي قابليت توليدي را داشته باشند. برخي نظريه‌پردازان بر اين اعتقادند كه پس از دوران جمهوري دوم جهت‌گيري نخبگان و برنامه‌ريزان سياسي كشور معطوف به سياست رشد‌محور بوده است. سياست رشدمحور چالش‌هايي را در ساختار سياسي ايران به‌وجود مي‌آورد؛ چالش‌هايي كه هانتينگتون آن را تناقض سياست توسعه و توسعۀ نامتوازن ‌خواند و آثار خود را در دولت خاتمي بروز داد. اگرچه بخش شايان ‌توجهي از نخبگان فعال در دولت خاتمي كارگزاران رشد‌محور دولت هاشمي هستند، ضرورت‌هاي جديد اجتماعي، به اجراي برنامۀ توسعۀ سياسي در قالب «تفكيك ساختاري»، «يكپارچگي» و «ظرفيت‌سازي» منجر شد. اين مقاله بر اين موضوع تأكيد دارد كه نخبگان سياسي ايران در دوران خاتمي از الگوي عمل‌گرايي تاكتيكي با رويكرد فابياني بهره گرفته‌اند.

For economic and political development of a political system elites as agents of the system must have the necessary capabilities for “pragmatism” and enhancing of “productivity”. Some theorists believe that after the period of Second Republic the policy of elites and politicians has been Growth-oriented policy. The Growth-oriented policy has caused challenges for political system of Iran. Huntington named such challenges as paradox of development policy and uneven development which has affected the government of Khatami. Although a significant portion of elites in the government of Khatami were Growth-oriented elites of Kargozaran but the new social necessities leading to the implementation of political development in the form of “structural separation”, “integration”, and “capacity building”. This article concludes that in the period of Khatami political elites has followed the model of “tactical pragmatism” and “Fabian strategy”.