امكان سنجي شمول نفقه بر هزينه‌هاي درماني و بهداشتي زن (با تأكيد بر ماده‌ي 1107 قانون مدني)

Prohibition of Women's Social Presence Narrations from a Fiqh Point of View

ماده‌ي 1107 قانون مدني مصوب 1314 موارد نفقه را در موارد منصوص شرعي منحصر مي‌دانست و نسبت به نيازهاي ديگر زن از جمله هزينه‌هاي درماني و بهداشتي او بياني نداشت، اما با اصلاح آن در سال 1381 موارد نفقه در اين ماده به صورت تمثيلي بيان شد و هزينه‌هاي درماني و بهداشتي را نيز در خود گنجاند. در اين ماده از كلمه‌ي «متعارف» استفاده شده كه نسبت به تمام موارد نفقه صدق مي‌كند، اما در مورد اينكه هدف قانون‌گذار از اين كلمه قيد «هزينه‌ها» است يا قيد «بيماري‌ها» اختلاف ‌نظر وجود دارد كه بررسي آن ثمره‌ي مهمي را در حيطه‌ي وظايف شوهر نسبت به زن در پي دارد. پژوهش حاضر با تكيه بر روش توصيفي- تحليلي و با استناد به منابع كتابخانه­اي از يك سو، پس از بررسي نظريه‌هاي مطرح، به شمول نفقه بر آنها رسيده است و از سوي ديگر در مورد تعلق قيد «متعارف» به هزينه‌ها يا بيماري‌ها نتيجه مي‌گيرد كه منظور از كلمه‌ي «متعارف» قيد «هزينه‌ها» است. بنابراين در تمام بيماري‌هايي كه هزينه‌ي آن متعارف باشد، شوهر به پرداخت هزينه‌هاي درماني و بهداشتي زن ملزم است

Women’s behavior model in the family and society is a controversial topic in Islamic Fiqh. Some believe that women must sit at home and be engaged in maternity responsibilities and that their presence in society is only allowed in necessary cases. Others criticize this approach and consider social presence of women as their legitimate right. Disagreement on this issue arises from the apparent contradiction in Qur'anic and Sunnah (narrative) evidence on the issue. Several evidence of Quran and Sunnah implies the legitimacy of women's social presence. Despite them, we also have several narrations about the need for a female be shut in at home. Many great fiqh scholars considered the latter narrations to mean that sitting at home being desirable not a must, to reconcile between the two category of evidence on the issue and thus they consider home sitting as the desired (Mustahab) model of behavior for Muslim women.The author's hypothesis is that the primary Hukm for Muslim women is permissibility of her social presence and sitting at home is not preferred in normal situations. Based on this hypothesis, narrations implying sitting at home of a woman observe on the secondary directions. While investigating the consequences of home-sitting of a woman grown in the modern society, this paper criticizes the ethical analysis of narratives indicating women's home-sitting and explains the secondary nature of the home-sitting Hukm.