نقش اساسي معناشناختي حوادث در كاهش آسيب هاي رواني روشي جديد و بنيادين در شناخت درماني

يكي از تحريفات شناختي كه نقشي اساسي در ايجاد افسردگي و اضطراب دارد، تفكر تساوي گونه است. اين تحريف كه همواره در فرآيند نتيجه گيري ظاهر مي شود، ذهن فرد را در موقعيت انعطاف ناپذيري قرار مي دهد، به گونه اي كه شخص را از تفسيرهاي متنوع درباره ي حوادث و امور بازمي دارد. اين تفكر تساوي گونه مادرِ تحريفات است، زيرا ساير تحريفات توسط آن شكل مي گيرند. در اين مقاله نحوه ي پديدآيي تفكر تساوي گونه و نقش آن در ايجاد اختلالات رواني توضيح داده مي شود; هم چنين به عنوان شناخت درماني بنيادين، روش هاي آزمون واقعيت براي چالش اين تحريف شناختي تشريح مي شود و دو نمونه ي باليني كه توسط اين روش ها درمان شده اند، ارايه مي گردند. اين نوع شناخت درماني نه تنها خطاهاي شناختي بيماران را اصلاح مي كند، بلكه مي تواند ديدي درست را براي آنان ايجاد كند تا جهان و حوادث را با اميد و انعطاف بيشتري بنگرند. در اين مقاله به موضوع تساوي بيم و اميد (خوف و رجا) به عنوان نتيجه ي حذف تفكر تساوي گونه توجه شده است.