همگرايي نادرشاه افشار با اقليت هاي مذهبي

درباره پيدايش، اوج و افول سلسله افشاريه، پژوهش هايي دامنه دار انجام شده است؛ اما هنوز زواياي ناگفته بسياري نزد مورخان و محققان تاريخ اسلام وجود دارد. در اين پژوهش، زوايه اي متفاوت و دغدغه اي پنهان برگرفته از اين پرسش كه همگرايي نادرشاه با اقليت هاي مذهبي چگونه بوده است، بررسي مي شود. نخستين فرضيه آن است كه مصالحه مذهبي واقعي ميان اقليت هاي مذهبي و سلطنت نادر در ايران، در سطوح مورد نظر او سودآور بود و ايراني متحد و استوار را پس از وي تضمين مي كرد. او براي تحقق دفاع از حريم سياسي و جغرافيايي ايران و حل اختلاف هاي آييني، با اقليت هاي مذهبي از جمله يهودي، مسيحي و زرتشتي، تعامل و همسازگري داشته است كه مي تواند الگويي نوين از جانب سلطنت در جهان اسلام به شمار آيد. براي آزمودن اين فرضيه، از نظريه هژموني گرامشي بهره گرفته شده است. روش بررسي در اين پژوهش نيز متناسب با روش هاي معمول تاريخي، توصيفي ـ تحليلي است.