تحليل حساسيت مدل دراستيك در ارزيابي آسيب پذيري آبخوان آبرفتي شاهرود

ارزيابي آسيب پذيري به عنوان ابزاري مديريتي در راستاي حفاظت از منابع آب زيرزميني انجام مي شود. در اين تحقيق آسيب پذيري آبخوان آبرفتي شاهرود با استفاده از مدل دراستيك كه يك مدل تجربي در ارزيابي پتانسيل آلودگي سفره آب زيرزميني در مقياس منطقه اي مي باشد، بررسي شد و تحليل حساسيت پارامترهاي مدل در راستاي شناخت مهم ترين پارامترهاي تاثيرگذار بر آسيب پذيري انجام شد. لايه هاي اطلاعاتي مدل شامل عمق آب زيرزميني، تغذيه، محيط آبخوان، توپوگرافي، اثر منطقه غير اشباع و هدايت هيدروليكي بر اساس تحليل اطلاعات موجود و لايه بافت خاك سطحي بر اساس پردازش تصاوير ماهواره اي و تدقيق آن با نمونه برداري و آناليز بافت خاك در محيط GIS تهيه و رتبه دهي شدند. پس از محاسبه شاخص آسيب پذيري، تحليل حساسيت نقشه آسيب پذيري آبخوان شاهرود به دو روش حذف پارامتر و آناليز تك پارامتري انجام شد. پس از اعمال وزن مناسب از همپوشاني لايه ها شاخص دراستيك بين 28 تا 148 برآورد شد. حاشيه شمالي و بخش هايي از جنوب غرب آبخوان، بالاترين آسيب پذيري را داشتند و ساير مناطق آبخوان آسيب پذيري متوسط تا كم را نشان دادند. مقدار پايين غلظت نيترات در مناطق كشاورزي و افزايش آن به بيش از 45 ميلي گرم در ليتر در بخش هاي شمالي آبخوان شاهرود تاكيدي بر صحت پهنه بندي آسيب پذيري توسط مدل دراستيك مي باشد. براساس نقشه آسيب پذيري آبخوان شاهرود، 1/6 درصد از مساحت سفره از پتانسيل آلودگي (آسيب پذيري)، بسيار بالا، 10 درصد از پتانسيل بالا، 28/8 درصد از پتانسيل آلودگي متوسط و 18/9 درصد از پتانسيل كم برخوردار بوده و مابقي (40/5 درصد) فاقد خطر آلودگي مي باشند.