اثربخشي روان درماني پويشي فشرده كوتاه مدت بر اضطراب اجتماعي كودكان كم توان ذهني با اختلال ادراك بصري غيروابسته به حركت

زمينه: كودكان كم توان ذهني داراي اختلال هاي گوناگون هستند. شناسايي مشكلات آنان و عوامل مرتبط با آن و در نظر گرفتن مداخله هاي درماني و آموزشي مي تواند در حمايت و راهنمايي اين كودكان و خانواده هاي شان توسط سازمان هاي حمايتي مورد استفاده قرار گيرد. اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي روان درماني پويشي فشرده كوتاه مدت بر اضطراب اجتماعي كودكان كم توان ذهني با اختلال ادراك بصري غيروابسته به حركت انجام شد. روش: جامعه آماري شامل همه كودكان كم توان ذهني شهركرد در سال تحصيلي 96-1395 بود كه از بين آن ها 16كودك با هوش بهر 50 تا 70 در محدوده سني 8 تا 12 سال به صورت نمونه گيري در دسترس انتخاب و به طور تصادفي در 2 گروه آزمايش و گواه گمارده شدند. از پرسش نامه اضطراب اجتماعي براي جمع آوري اطلاعات استفاده شد. درمان مبتني بر رويكر دوانلو روي گروه آزمايش به صورت انفرادي، هفته اي 2 بار در 12 جلسه 60 دقيقه اي اجرا شد. پردازش داده هاي پژوهش با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي (تحليل كوواريانس يك متغيره) انجام شد. يافته ها: نتايج حاصل از پژوهش نشان داد كه پس از كنترل نمرات پيش آزمون بين 2 گروه آزمايش و گواه در متغير اضطراب اجتماعي تفاوت معناداري وجود دارد (05/0P<). نتيجه گيري: براساس اين يافته ها مي توان گفت تشخيص بهنگام كودكان با اختلال هماهنگي رشد در ادراك بينايي و انجام مداخله هاي مناسب مانند روان درماني پويشي كوتاه مدت فشرده در درمان و پيشرفت اين كودكان موثر است.