بررسي مكانيسم نفوذ ملكولي طي تزريق CO2 و گاز هيدروكربني در بلوك منفرد و مدل سكتوري مخزن شكافدار

تزريق گاز يكي از روش هاي معمول در ازدياد برداشت از مخازن شكافدار است. بخش عمده اي از مخازن هيدروكربوري ايران شكافدار هستند. مكانيسم هاي توليدي در مخازن شكافدار با مخازن معمولي متفاوت است. يكي از مكانيسم هاي توليدي در مخازن شكاف دار تحت تزريق گاز، نفوذ مولكولي است كه در كنار ريزش ثقلي مي تواند بازيافت نفت را افزايش دهد. در اين مطالعه با استفاده از شبيه سازي تركيبي، تاثير نفوذ مولكولي در بازيافت نفت طي تزريق CO2 و گاز هيدروكربوري رقيق، ابتدا در مقياس بلوك ماتريس منفرد و سپس در سكتور مدل مربوط به يكي از مخازن جنوب غربي ايران بررسي شده است. ابتدا تاثير نفوذپذيري ماتريس، اختلاف نفوذپذيري ماتريس و شكاف، تخلخل، فشار موئينگي گاز - نفت، ارتفاع ماتريس و تركيب گاز تزريقي بر نفوذ مولكولي در بلوك ماتريس منفرد و سپس تاثير نفوذ ملكولي در بازيافت نفت از سكتور مدل مخزني در تزريق CO2 و گاز رقيق بررسي شد. نتايج نشان داد كه نفوذ مولكولي با افزايش سرعت انتقال جرم بين ماتريس و شكاف در تزريق گاز امتزاجي (گاز رقيق و CO2) ميزان بازيافت نفت را افزايش مي دهد. هرچه نفوذپذيري ماتريس كمتر و فشار موئينگي گاز-نفت درون ماتريس بيشتر باشد، بازده جابجايي نفت در طي مكانيسم ريزش ثقلي كمتر مي شود و تاثير نفوذ مولكولي در بازيافت نهايي افزايش مي يابد. در تزريق گاز در سكتور مخزن، در نظر گرفتن نفوذ مولكولي با به تاخير انداختن زمان ميان شكني گاز از طريق جابجايي اجزاء به درون ماتريس و در نتيجه حفظ فشار مخزن ميزان بازيافت نهايي را در تزريق CO2 حدود 2% و در تزريق گاز رقيق 5% افزايش مي دهد.