ارتباط بين هوش معنوي و خودكار آمدي رؤسا و معاونان كلانتر ي هاي تهران بزرگ

پژوهش حاضر با هدف تعيين ارتباط بين هوش معنوي و خودكارآمدي رؤسا و معاونان كلانتري هاي تهران بزرگ انجام گرفته است . خودكار آمدي عاملي مهم براي انجام موفقيت آميز عملكرد و مهارت هاي اساسي لازم براي انجام كار است. بنابراين، وجود هرگونه خلل در خودكارآمدي مي تواند بر عملكرد شغلي تاثير گذار باشد. يكي از عواملي كه مي تواند در خودكارآمدي تحت تأثير قرار گيرد و در اين تحقيق بررسي شده است، هوش معنوي مي باشد. هوش معنوي به عنوان درجه غايي از هوش انسان مطرح است كه از باور هاي اساسي فرد نشأت مي گيرد و بر رفتار هاي او تأثير مي گذارد او تأثير مي گذارد. براي انجام اين تحقيق، تعداد ۲۳۰ نفر با استفاده از نمونه گيري خوشه اي تصادفي از بين روسا و معاونان كلانتري هاي تهران بزرگ انتخاب شده اند. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه هوش معنوي ديويد كينگ با چهار بعد تفكر انتقادي، معنا سازي شخصي، آگاهي متعالي، گسترش خودآگاهي و پرسشنامه خودكارآمدي شرر، همچنين براي تجزيه و تحليل داده از همبستگي پيرسون، تحليل رگرسيون چند گانه و آزمون t و براي عادي (نرمال) بودن متغيرهاي تحقيق از آزمون كولموگروف اسميروف استفاده شده است. نتايج تجزيه و تحليل داده ها بيانگر ارتباط بين هوش معنوي و خودكارآمدي بين رؤسا و معاونان كلانتري هاي تهران بزرگ برابر با ۰/۳۱۶ مي باشند. بين مولفه هاي هوش معنوي و خودكارآمدي ارتباط معنادار وجود دارد. بين هوش معنوي رؤسا و معاونان كلانتري هاي تهران بزرگ تفاوت معنا داري وجود ندارد. در نهايت هوش معنوي، متغير قابل رشد و پرورش مي باشد و توجه بر اين بعد مي تواند در افزايش خودكارآمدي نقش اساسي ايجاد كند.