تاثير برنامه تمريني بر درد و عملكرد شانه كاربران ويلچر

زمينه و هدف: بسياري از زنان كاربر ويلچر پس از مدتي به سندرم گيرافتادگي شانه دچار مي شوند. درد ناشي از اين سندرم در انجام فعاليت هاي روزانه آنها اختلال ايجاد مي كند. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثير برنامه تركيبي شامل ماساژ و تمرين قدرتي و كششي بر درد و عملكرد شانه زنان كاربر ويلچر مبتلا به سندرم گيرافتادگي شانه بود. مواد و روش ها: از 19 زن كاربر ويلچر، 10 نفر (%53) مبتلا به سندرم گيرافتادگي شانه بودند و پنج نفر (2 ± 31 سال) از آنها داوطلب مشاركت در پژوهش شدند. آنها پس از امضاي فرم رضايت آگاهانه، 8 هفته تحت فريكشن عرضيِ عضله فوق خاري و تمرين قدرتي قرار گرفتند. شاخص هاي ارزيابي شامل مقياس بصري درد، شاخص درد شانه كاربران ويلچر، آزمون هاوكينز-كِنِدي و گونيامتر بود. داده ها توسط تي وابسته مقايسه شدند. نتايج: تنها 40% از داوطلبان دوره تمريني را تكميل كردند و ضريب پايبندي آنها به تمرين 56% بود. با اين وجود، درد شانه آنها كاهش و دامنه حركتي مفصل گلنوهومرال آنها افزايش معنادار يافت (05/0 ≥ P). نتيجه گيري: يافته هاي پژوهش حاضر از اين نظر حمايت مي كند كه تركيب فريكشن عرضي و تمرين قدرتي مي تواند درد ناشي از سندرم گيرافتادگي را در ميان كاربران ويلچر كنترل كرده و عملكرد شانه اين افراد را افزايش دهد. موانع جدي بر سر راه زنان كاربر ويلچر جهت مراجعه به انجمن ضايعه نخاعي، وجود دارد كه ضريب پايبندي آنها را به برنامه تمريني پايين مي آورد.

Background: Most female wheelchair users are likely to experience shoulder impingement syndrome after a while. Wheelchair users encounter impingement syndrome pain while doing daily activities. The current study aimed to explore the effect of a combined protocol included massage and flexibility and strength training on shoulder pain and function of women using wheelchair, who suffered from impingement syndrome. Methodology: 10 of 19 women using wheelchair experienced shoulder impingement syndrome and five females (31 ± 2) were voluntarily selected. After signing the consents they were in 8-weeks supraspinatus transverse friction and strengthening protocol. The measures included visual analog scale, wheelchair user's shoulder pain index, Hawkins- Kennedy impingement test, and goniometer. Data was compared using a dependent sample t-test. Results: Only 40% of participants completed the protocol. Although the program fidelity was 56%, decrease of shoulder pain and increase of glenohumeral range of motion was significant (P ≤ 0/05). Conclusions: The current study findings supported the results representing that using transverse friction besides strengthening exercise would control wheelchair users' impingement syndrome pain and increase shoulder function. There were some serious problems for those women, making them prevented to go to the Spinal Cord Injury Society. So, these problems would cause their program fidelity to decrease. Key words: exercise, transverse friction, wheelchair users, impingement syndrome, shoulder pain