مباني مشروعيت شرط عدم طلاق در عقد نكاح

Principle of Legitimacy of Non-divorce Condition in Marriage Contract

براساس آيات و روايات، حق طلاق در اختيار مرد مي باشد. سوء استفاده برخي از مردان از اين حق، منجر به تزايد آمار طلاق، شده است. براي جلوگيري از سوء استفاده از حق طلاق، مي توان به صورت قراردادي حق طلاق مرد را در ذيل عقد نكاح، محدود نمود. تحديد قراردادي حق طلاق زوج، به صورت شرط نتيجه و شرط فعل، ممكن است. تحديد حق طلاق به صورت شرط نتيجه به علت مخالفت با شريعت، غيرمشروع است ليكن مي توان حق طلاق را بصورت شرط فعل محدود نمود. به اين معنا كه زوج متعهد گردد جز در موارد خاص از قبيل نافرماني و يا ناتواني از مسائل خاص زناشويي، همسر خويش را طلاق ندهد. تحديد قراردادي حق طلاق-نه به صورت مطلق- داراي مشروعيت و مطابق با مقصد شارع از جعل نكاح كه همانا استحكام بنيان خانواده است، مي باشد.

According to Quranic verses and traditions, men retain the right to divorce their wives. Abusing this right by men has increased the number of broken up couples. To refrain men from abusing this right, one can limit this right by convening conditions under marriage contract. Contractual limitation of husband’s divorce right is possible through making it conditional to a specific outcome or a specific action however the first one is in sharp contrast with divine law while later is a viable option, in a way that husband undertakes to not to use his divorce right save those cases in which wife has disobedience or disable in some aspects of conjugal life. This is not only legitimate in the view of divine law but also strengthens the foundations of the families.