درد و رنج و ناخشنودي انسان از شرايط زندگي در آثار بوريس ويان

نخستين اثر بوريس ويان در طي جنگ جهاني دوم نوشته شده اما او مستقيماً تحت تأثير جنگ نبوده است. اساساً طرز فكر خودمحور او مانع از وابستگي وي به هر گونه مكتب و جهان بيني گروهي مي شود، به همين دليل عقايد و افكارش برخلاف نويسندگان بزرگي چون سارتر و كامو است. سارتر با توسل به آزادي مي تواند تاحدي به زندگي پوچ، سر زندگي دهد امّا آزادي نمي تواند پوچي زندگي را از نظر ويان تغيير دهد. او براي رهايي از اين پوچي نخست به خود انسان متوسل مي شود تا ناخشنودي و درد و رنج زمانه را تقليل دهد و شرايط انساني را بهتر و تحمل پذيرتر كند. اما انسان نمي تواند از ناخشنودي و بي معنايي زندگي دوري كند، پس به دنبال وسيلهٔ ديگري براي رهايي از درد و رنج است. ابتدا به انسان و عشق توجه مي كند امّا اين ها پاسخي براي اين ناخشنودي و بي معنايي زندگي نيستند. سپس به اشياء توجه مي كند تا از پوچي رهايي يابد و بعد از آن نيز به دوست و يار متوسل مي شود. امّا هيچ كدام نمي توانند پاسخي براي پوچي زندگي بيابند. همانطور كه آنان خشونت را جزئي از زندگي خود مي دانند، اشياء نيز همان قدر خشن و ظالم هستند. يار و همراه نيز نمي تواند او را از پوچي زندگي نجات دهد. سرنوشت انسان، مرگ، نااميدي، ناكامي و شكست است و هيچ گاه نمي توان از آن خلاصي يافت. آنچه سراسر رمان ويان را در برمي گيرد نااميدي انسان است و به شكلي ناخودآگاه متاثر از دو جنگ جهاني است