چيستي و چرايي شخصيت پردازي پسادراماتيك در فضاي آستانه اي تئاتر معاصر

بررسي نوآوري هاي سبك شناختي و ساختاري تئاتر معاصر از موضوعات مهم پژوهش هاي نقادانهٔ حوزهٔ نمايش به حساب مي آيد. از آنجا كه ارتباطي تنگاتنگ بين چگونگي بازنمايي سوژه و اجراي مفهوم سوبژكتيويته در هنر تئاتر و تعاريف و نظريه هاي گوناگون سوژه وجود دارد، بسياري از متفكران برجستهٔ تئاتر بر اساس همين ارتباط، به چگونگي و علل نوآوري هاي گوناگون پرداخته اند. به عبارتي اين دسته از تحقيقات مي كوشند ارتباط تغييرات ساختاري و سبك شناختي تئاتر در دوره هاي مختلف را با مفاهيم و تعاريف رايج سوبژكتيويته در آن دوره ها كشف و برملا كنند. در مقالهٔ حاضر سعي شده پس از ارائهٔ تعريف دقيق و اجمالي واژه هاي سوژه، سوبژكتيويته، اجرا و تئاتر پسادراماتيك، نخست دلايل محتمل نياز به نوآوري هاي پسادراماتيك در تئاتر معاصر مورد بررسي قرار گرفته و توضيح داده شود. سپس انواع گوناگون شخصيت پردازي پسادراماتيك دسته بندي و معرفي خواهند شد. تمركز اين مقاله بر مبحث شخصيت پردازي پسادراماتيك و انواع گوناگون آن در آثار نمايشي دههٔ هشتاد به بعد خواهد بود. دسته بندي پيشنهادي، حاصل مطالعهٔ ده ها نمايشنامهٔ معاصر است كه همگي در چهار دههٔ اخير اجرا شده و ويژگي هاي پسادراماتيك دارند. با تبيين علل گرايش هاي نو، امكان تعريف و فهم زيباشناسي ويژه اي فراهم مي آيد كه آثار نمايشي معاصر بر محور آن پديد آمده اند. اهميت تعريف زيباشناسي جديد در آن است كه بدون فهم و تعريف آن، نقد نمايشنامه هايي كه ويژگي هاي پسادراماتيك دارند، راه به جايي نمي برد. به علاوه، با توجه به تغييرات ايجاد شده در سوبژكتيويتهٔ انسان امروزي در فضاي رسانه اي جهان پسامدرن، مفهوم اجراي سوبژكتيويته در فضاي آستانه اي تئاتر پسادراماتيك نيز مورد بررسي قرار گرفته و نتايج حاصله در بخش پاياني منعكس شده است.