تعيين مصالح نوعيه كودك از منظر فقه اماميه و مباني آن

DETERMINING GENERAL INTERESTS OF CHILD IN THE PERSPECTIVE OF IMAMIYE FIQH AND ITS FUNDAMENTALS

اصل عدم ولايت در فقه اماميه يكي از اصول مهم و اساسي است كه ولايت هر انساني بر ديگري را نفي مي كند. در اين ميان ولايت بر صغير از استثنائات اين اصل است كه نظر به شرايط خاص كودك مطرح شده است. با اين حال عنصر مصلحت به عنوان امر محدود و مقيدكنندۀ ولايت و تصدي امور كودك ضروري است. مصلحت طفل را از نظر عموميت داشتن يا شخصي بودن مي توان به نوعيه و شخصيه تقسيم كرد. در متون فقهي مصلحت شخصيه مورد توجه است، درحالي‌كه مصالح نوعيه از منابع فقهي قابل استنباط‌‌ اند. تعيين اين معيارهاي نوعيه با توجه به مراحل زندگي انسان و دوره هاي مختلف رشدي و غايت كودك در هر دوره قابل تبيين است. امري كه مي تواند سرپرستان و قضات را در تصميم گيري در مورد طفل و ارزيابي اين تصميمات ياريگر باشد.

Discarding the authority of an individual on one another in Imamiye Fiqh is one of the fundamental principles. However, child’s guardianship is the exception of this principle which bases on the child’s especial situation. The exception faces a restrictive factor: interest. Child’s interests can be divided into general and private ones on the basis of extension or restriction to one person. In Islamic texts, private interests are under attention, while we can infer general interest from Islamic sources. Determining general interest is possible by recognizing human being’s life time and periods, and child’s destination in each level, which will help the guardians and the judges to make and evaluate decisions.