اثربخشي آموزش هوش اخلاقي برعملكرد اجتماعي و مشكلات رفتاري

The Relationship between Professional Ethics and Restore Confidence among Faculty Members

زمينه: تربيت هوش اخلاقي، يكي از مولفه هاي مهم تربيت كودك است كه مي تواند به رشد فردي و اجتماعي كودكان كمك كند. هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش هوش اخلاقي بر بهبود عملكرد اجتماعي و كاهش اختلالات رفتاري دانش‏آموزان پايه دوم ابتدايي بود. روش: پژوهش حاضر يك مطالعه نيمه ‏آزمايشي از نوع پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود و جامعه آماري آن را تمامي دانش ‏آموزان دختر پايه دوم دوره اول ابتدايي شهرستان اردكان در سال تحصيلي 94-1393 تشكيل مي‏دادند. تعداد 36 نفر از اين دانش ‏آموزان به روش نمونه‏گيري در دسترس، انتخاب و با استفاده از گمارش تصادفي در دو گروه آزمايش و كنترل (هر گروه 18 نفر) قرار گرفتند. ابتدا هر دو گروه با استفاده از فهرست رفتاري كودك (CBCL) و مقياس روابط اجتماعي (فرم معلم) مورد پيش‏آزمون قرار گرفتند. سپس گروه آزمايش در 11 جلسه آموزش هوش اخلاقي شركت كردند، درحالي‏كه گروه كنترل در فهرست انتظار قرار داده شد و آموزشي دريافت نكردند. پس از پايان جلسات از هر دو گروه پس ‏آزمون گرفته شد. در نهايت، داده هاي جمع آوري شده با استفاده از تحليل كواريانس چندراهه (مانكوا) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته ها: نتايج نشان داد كه بين دو گروه كنترل و آزمايش در عملكرد رفتاري و روابط اجتماعي تفاوت معناداري وجود داشت و آموزش هوش اخلاقي بر بهبود عملكرد اجتماعي كودكان و كاهش اختلالات رفتاري آنها تاثيرگذار بوده است. نتيجه گيري: يافته‏ ها حاكي از اين است كه با توجه به نياز جامعه به فراگيري و رعايت اصول اخلاقي، آموزش هوش اخلاقي به كودكان مي‏تواند يك روش مداخله ‏اي مناسب جهت ارتقاي عملكرد رفتاري و روابط اجتماعي آنها باشد.

Background: Education of moral intelligence is an important component of child education that can help individual and social development of children. The purpose of present study was to investigate the effect of moral intelligence on social performance and behavioral problems of elementary students. Method: This study was a semi-experimental research with pretest-post test. The population consisted of all girl students of 2th grade of elementary schools in Ardakan city in 2014-2015. 36 students were selected by in access sampling and randomly assigned in experimental and control groups (each groups 18 students). Each group has pre-test with child behavior checklist (CBCL) and social competence scale (teacher form). In study group، participants received 11 session of moral intelligence intervention and control group received no intervention. In the final sessions، each group have post-test. Finally، the data analyzed by multiple analysis of covariance (MANCOVA). Results: The results show that a significant difference between experimental and control group in social performance and behavioral problems and moral intelligence could significantly improve social performance and decrease behavioral problems of children. Conclusion: Regarding social needs in moral development، results show that intervention based on moral intelligence is an appropriate approach to improve social and behavioral performance in children.