بررسي رابطه خانواده (جبرگرا و اقناع‌گرا) بر ميزان مشاركت اجتماعي در بين دانشجويان دانشگاه پيام نور تهران در سال تحصيلي 94-93

رفتار تابعي از قصد و نيت رفتاري است. هر اندازه ساختار قدرت خانوادگي به سمت مشاركت و همكاري متمايل باشد، اعضاي خانواده نگرش مثبت‌تري به مشاركت اجتماعي خواهند داشت و مشاركت به معني بكارگرفتن منابع شخصي به منظور سهيم شدن در يك اقدام جمعي است (پناهي،1386). شناخت از وضعيت مشاركت اجتماعي به مثابه شناخت از وضعيت اعتماد اجتماعي، ميزان سرمايه مدني و وجود شبكه‏هاي اجتماعي مي‌تواند تبيين‌گر و راهگشاي بسياري از مسايل و مشكلات اجتماعي باشد. اين پژوهش به روش توصيفي-تحليلي و با استفاده از روش پيمايشي (مصاحبه پرسشنامه) و روش اسنادي (نظريه كنشي پارسونز و همچنين نظريه كنش ارتباطي يورگن هابرماس) به بررسي رابطه خانواده (جبرگرا و اقناع‌گرا) بر ميزان مشاركت اجتماعي در بين دانشجويان دانشگاه پيام نور تهران در بين نمونه 394 نفر پرداخته و قصد دارد پاسخ مناسبي براي اين سوال پيدا كند كه: نوع تعامل و شخصيت افراد در ساختار خانواده‌هاي (جبرگرا، اقناع‌گرا) چه تاثيري مي‌تواند بر مشاركت اجتماعي داشته باشد و چگونه از طريق خانواده مي‌تواند سطح مشاركت اجتماعي را در جامعه افزايش داد؟ از طريق آزمون TوF تجزيه و تحليل انجام شده و نتايج حاكي از اين است كه هر چقدر رفتار جبرگرايانه‌ پدر و مادر افزايش (خانواده جبرگرا) يابد، مشاركت داوطلبانه اجتماعي دانشجويان نيز افزايش مي‌يابد و همچنين به نظر مي‌رسد وجود همزمان رفتار جبرگرايانه‌ مادر، رفتار جبرگرايانه‌ي پدر و ميزان تعاملات بر مشاركت داوطلبانه اجتماعي موثر است.‌